Wie NIET vecht, heeft al verloren…

Een moderne variant op
Wie niet waagt, die niet wint.

 

Ik heb een kennis, die ik Piet zal noemen. Hij is een stuk jonger dan ik, maar omdat we in het zelfde koor lid waren, kende ik hem redelijk goed.

Piet heeft het in z’n leven niet gemakkelijk gehad. En na de dood van zijn vrouw is hij in een flinke depressie geraakt. Tot zijn zoon hem naar een psycho therapeut stuurde, die in redelijk korte tijd al een aantal verbeteringen in het dagelijks leven kon aangeven.

 

Toen Piet jong was – en soldaat – leerde hij zijn vrouw kennen. Anne was een meisje zonder broers en zussen. Zeer godsdienstig opgevoed, maar haar preutsheid stoorde Piet niet. In die jaren was geen-seks voor het huwelijk net zo aanvaardbaar als nu voor je 17e verjaardag. Misschien duurde het daarom wel een paar jaar voor dat hun zoon werd geboren.

Maar dat was wel het begin van een – laten we zeggen – zeer aangepast leven. De zwangerschap verliep niet zo gladjes als in normale gevallen. En iedere keer die verschillende mannen en vrouwen, die haar tussen de benen moesten onderzoeken, dat vond Anne maar niets. Met de geboorte van de zoon werd het hoogtepunt van de ellende wel bereikt. En daarmee verbonden het besluit >Eens, maar nooit weer< !

Het bleef tobben en juist daar moesten ze 13 jaar later een tumor vaststellen. Het bezoek bij de vrouwenarts-oncoloog gebeurde maar één maal. Ze wende zich liever tot de alternatieve geneeskunde, maar dat hielp alleen in het begin tegen de pijn. Zo hadden, toen een operatie uitbleef, de uitzaaiingen vrij spel. Ondanks een verder gezonde levenswijze hield haar lichaam het nog geen jaar meer uit. Piet en zoon Wim konden hun moeder na een voor haar leven vol lijden begraven.

 

Maatschappelijk viel Piet in een zwart gat. Vooral omdat hij zich steeds meer verwijten maakte, dat hij niet >harder had ingegrepen<. Hij had, als hij minder had aanvaard, het lijden en sterven van zijn vrouw kunnen voorkomen. Zo voelde hij. En dat kon niemand hem uit z’n hoofd praten. Het werd nog erger, toen hem een »voorpensioen« werd aangeboden door zijn baas, die ook steeds minder aan hem had. Het idee en de hulp van Wim, die inmiddels de middelbare school had verlaten, om naar een psycho-therapeut te gaan, kwam op het juiste ogenblik.

 

Bij de derde sessie met die jonge vrouw vroeg ze hem of hij een DVD-speler in huis had. Ja, die had hij wel. Bij de vierde sessie kreeg hij van haar een CD-rom mee, die moest hij maar eens een paar keer afspelen.
Het maximum, dat zijn vruw ooit had kunnen bereiken, met het overwinnen van haar preutsheid, was het dragen van een zwempak. Zodoende was het enig echte uitje, dat hij altijd gewild had, een bezoek aan het strand, het enige wat de familie zich veroorloofde.

 

Piet was daarom blij verrast te zien, dat de CD-rom ging over het leven van een surfer en diens vereniging. De surfsport bedreven over bijna de hele wereld, waar er gelegenheid toe is, maar ook op europese wildwaterbanen.
In het volgend gesprek vroeg hij de »dokter«, – dat zei hij altijd tegen haar – of hij die plaat nog wat langer mocht hebben. Toen ze zei, dat het een door haar gemaakt kopie was, speciaal voor hem, was hij oprecht blij. Maar de »dokter« had haar zin. Het werd het onderwerp, dat in alle volgende gesprekken terugkwam.

 

Wat is er zo boeiend aan een man – mannen en vrouwen – die zich op een stuk hout laten voortdrijven, tot ze er door een andere golf weer vanaf gespoeld worden? En dan, alsof het de bedoeling was, er weer gewoon opklommen en wachten op de volgende serie golven, die weer het zelfde spel met de sporter bedrijven.

Dit is wat anders dan bijvoorbeeld de wielrenner, die zelf bepaalt hoe ver, of hoe lang hij in het zadel blijft. Hier, op de plank is het een strijd tegen de natuur, die nauwelijks te voorzien is.

En, dat was dus de bedoeling van die »dokter«, laat zien, dat hoewel de surfer weet, dat het met 1 of twee minuten weer afgelopen kan zijn, die steeds weer opnieuw, zelfs zonder zich af te vragen waarom, weer op zijn plank stapt, al dan niet met ondersteuning van de wind. En niet zal klagen, dat het maar zo kort is goed gegaan en hij daarom weer zo gauw opnieuw moet beginnen.

 

Piet had deze les goed begrepen. En nog jaren, nadat hij van zijn »dokter« afscheid had genomen, deze plaat heeft bekeken en er kracht uit geput, zowel uit de voor hem aangename beelden, maar ook uit de strekking van deze soort van ondersteuning.

Vroeger zou hij gezegd hebben >Ik heb die plaat grijs gedraaid!<