Max Jacob werd in Bretagne uit joodse ouders geboren; zijn vader was kleermaker. In 1894 vertrok hij naar Parijs met het plan om een carrière in de kunst te beginnen. Hij volgde daartoe een aantal cursussen bij de Académie Julien, waar hij klaarblijkelijk een dusdanig armoedige indruk maakte, dat zijn medestudenten veronderstelden dat hij niet studeerde, maar potloden verkocht. Met de kunst werd het niet veel, wel was hij een tijdje criticus bij Le moniteur des arts. Ondanks de armoede die hij leed, was hij in staat deel te nemen aan het ontstaan van het kubisme rond Montmartre.
In 1901 bezocht Max Jacob in de galerie van Ambroise Vollard de eerste tentoonstelling van Picasso. Jacob en Picasso werden goede vrienden en woonden zelfs een tijdje in één huis. De overlevering wil, dat het Picasso was die Jacob aanspoorde om te gaan schrijven. Overdag verdiende hij geld als klerk, maar zijn nachten wijdde hij voortaan aan de poëzie. Schilderen kwam pas op de derde plaats. Picasso en Modigliani maakten fraaie portretten van hem.
In het eerste kwart van de 20e eeuw vervulde hij als dichter een belangrijke rol en werd hij de ‘kubistische dichter’ genoemd. Zijn schrijven was een amalgaam van joodse, Bretonse, Parijse en rooms-katholieke elementen.
Max Jacob geschilderd door Pablo Picasso in 1907
