Vaak ging het hier – vanwege het determinisme bij Spinoza – over het niet bestaan van de vrije wil, over de ontkenning van de mogelijkheid dat wij mensen vanuit een onveroorzaakte wil de aanleiding zouden zijn voor iets nieuws – de start zouden kunnen geven aan een nieuwe reeks gevolgen.
Daarnaast heb ik ook veel geblogd over de onontkoombaarheid van de gevoelsmatige beleving van het wel bestaan van de vrije wil. Ik schreef over "de noodzaak van de illusie van de vrije wil"; en ik schreef een blog "Doen ook spinozisten niet dagelijks alsof we een vrije wil hebben?" En: "Breinen besluiten niet. En al bestaat de vrije wil niet – wij nemen wel besluiten" en zo meer. Voor het praktische, dagelijkse leven heeft het geen zin om over de onvrijheid van de wil of het feitelijk gedetermineerd zijn der dingen te piekeren. Al beseffen we dat we geen vrije wil hebben, toch we moeten handelen en doen daarbij eenvoudig alsof we die vrije wil wel hebben. [Voor wie daar nog eens wat van na wil lezen hier enige van die blogs: hier en hier en hier en hier]
