VERZOEKLOG RAYMOND

Ha Maurice,
Ik heb misschien een leuk idee voor een verzoeklogje! Namelijk: wat is dat, jezelf zijn? (ik zal je de vraag: heeft een mens wel een 'zelf' besparen.) Is dat onder alle omstandigheden een volledige vrijheid van handelen? Is dat leven vanuit je eigen overtuiging en de dingen doen die daarbij volgens je eigen inzichten passen? Is dat onder alle omstandigheden jezelf uiten, ook al kwets je daarmee anderen en ben jezelf ook kwetsbaar? En wat is in dit kader het masker op of afzetten? Of is het een combinatie van vorige vragen?
Ik ben benieuwd of en hoe je de uitdaging aangaat. Bedenk daarbij het gezegde: 'een gek kan meer vragen stellen dan tien wijzen kunnen beantwoorden'. Je bent dus in goed gezelschap… ;-))

Raymond 31-01-2008 @ 12:44

Raymond – even voor de lezers die Raymond niet kennen – is psycholoog, daarnaast is hij mijn vriend.  Een psycholoog op consult dus op deze log. Het kan verkeren…..:)

Raymond,
Jij weet als geen ander -want je hebt het van dichtbij 'mogen' meemaken – dat ik in de jaren 80 op de Sociale Academie psychisch ziek ben geworden.
Op de Academie vroeg ik me altijd al dingen af waar  andere studenten niet bij stil stonden. Ik werd ook vaak uit de lessen gegooid door leraren waaraan ik te moeilijke vragen stelde of wiens lesinhoud ik ter discussie durfde te stellen.
Ik had in de jaren 80 nogal 'linkse' idealen en had al snel door dat 'mijn idealen' op school niet te verwezenlijken waren.  We werden opgeleid  in methodieken die niet in mijn denkwereld pasten.
Mijn beroepshouding was volgens het merendeel der docenten niet in orde. Ik ging daar ook in geloven dat dat zo was. Zij hadden immers een een DRS-titel en ik had niks.
Ik besloot Sartre, Fromm, Marcuse en andere wijsgeren te bestuderen en vond daar vreemd genoeg wel een visie terug waarin ik me kon vinden.
'ontscholing van de maatschappij' geschreven door ILLICH, opende mijn ogen. In dat boek stond 'het'. Dat ons schoolsysteem mensen het denken afleert. Dat je je moet conformeren aan bestaande                                                     J. Paul Sartre
opvattingen en dat je aldus vervreemdt van je eigen ik.
Dat was een bizarre ontdekking voor mij. Een Schoolsysteem dat je denken afleert.
Ik werd zieker en zieker. Uiteindelijk verbleef ik 10 jaar van mijn leven in de psychiatrie op verblijfsafdelingen, dat weet je inmiddels 
Daar heb ik één ding geleerd: dat óók het gezondheidszorsysteem ziekmakend kan zijn. Een collega-ervaringsdeskundige, nu óók werkzaam in de GGZ, schreef over onze opnames:

"Mijn periode in deze situatie is er een geweest van grote vervreemding. Het is een subcultuur waarvan ik het bestaan nooit had vermoed, een cultuur van dreiging, van overgeleverd zijn aan de sleutels in de handen van achttienjarigen, een cultuur van bijna volstrekte machteloosheid. Een cultuur waarin aan de elementaire behoefte aan aandacht slechts wordt tegemoet gekomen wanneer je wanhoopsdaden begaat. En tussen deze subcultuur en de normale wereld bevindt zich slechts een raam, en een park.
Je connectie met die normale wereld bestaat op een gegeven moment alleen nog uit de hulpverleners, die heen en weer lopen tussen de ene wereld en de andere. Maar je mag je niet aan ze hechten, want het is alleen maar hun werk. En juist het feit dat zij wél na afloop van hun dienst naar de normale wereld terugkeren is bijna niet te verdragen. De scheiding is dan zo duidelijk voelbaar. Je hoort er niet meer bij."

Ik heb er – na mijn laatste ontslag – jaren voor nodig gehad, om weer een beetje Maurice te worden. Nu ben ik mezelf. Levend vanuit mijn gevoel. Ik heb leren kijken waar wat me is overkomen. Heb er lessen uitgetrokken.
Mijn gevoel is nu de gids in mijn leven. Ik ben weer aan het leven vanuit 'mijn zelf, mijn ziel'. Ik zou niet anders meer willen.

het kan verkeren………