verzoeklog inge

'ziektewinst vs. ziekteverlies'

"ik ben echt benieuwd naar jouw kijk hierop cq invulling hiervan, gezien je verleden in de psychiatrie èn gezien je huidige baan in diezelfde sector !
ook vind ik het (ziektewinst) zelf gewoon een intrigerend fenomeen.
je mag het (natuurlijk) zo aanpakken als je zelf wilt, beschouwend, grappend, verhalend… ik ben benieuwd "!!!

inge 09-12-2007 @ 16:32

"Als je langdurig in aanraking komt met de wereld van de psychiatrie, verandert je leven voor een nog veel langere tijd. Mijn laatste opname in het psychiatrisch ziekenhuis in Heerlen dateert van 5 jaar geleden, maar ik kan me nog steeds niet onttrekken aan de herinneringen, de schaamte en het beklemmende gevoel wanneer ik voor mijn werk weer eens een   afdeling van datzelfde of een willekeurig ander psychiatrisch ziekenhuis moet bezoeken. Dat gevoel komt voor een belangrijk deel voort ook uit herkenning van de sfeer. Zo veel is er nog steeds niet veranderd. En de sfeer van een inrichtingsafdeling is eigenlijk mijn pijnlijkste herinnering. Niet alleen maar vrijheidsberoving, de onmenselijke separaties, de medicatie of het moeten delen van een kamer met vier andere mannen, maar de sfeer van kilte, verlatenheid en intense hopeloosheid.

Als ik vanuit mijn eigen ervaringen één aanklacht heb tegen de psychiatrie, is het die wegens verwaarlozing. De meesten van ons werden zowel fysiek als emotioneel aan ons lot overgelaten. Wij voelden ons opgesloten in een kleine ruimte zonder privacy, waarbij het geregeld voorkwam dat we een week lang niet naar buiten konden omdat er geen personeel beschikbaar was ………"  

Na mijn laatste ontlsag in 2002, ging ik beschermd wonen. Dat voelde voor mij ook niet goed. Ik had nu wel iets bereikt, ik was full-time psychiatrisch patiënt geworden. Prognose – volgens de deskundigen: " niet te veel stress opzoeken en hooguit de groenvoorziening in……"

In de Beschermde woonvorm, werd – toevallig (?) – een jeugdvriend mijn begeleider. Hij kende aldus mijn talenten, stelde een hele andere diagnose dan die ik van psychiaters had gekregen. Psychiaters vonden mij over het algemeen een obsessief compulsieve stoornis, met wie een fatsoenlijk gesprek niet mogelijk was.
Mijn nieuwe begeleider hield het op een heel andere diagnose: een gebroken zelfvertrouwen, daarnaast hypergevoelig en bovengemiddeld intelligent.

Hij, de begeleider in de woonvorm,  liet me praten over voetbal, over verliefd zijn, over sexualiteit, moedigde me aan om weer vrijwilligerswerk te gaan doen. Kortom, de eerste hulpverlener in de psychiatrie die geïntersseerd was in mijn talenten……… die mijn angsten/dwang zag als een symptoom en niet meer dan dat……..
Eigenlijk deed hij heel simpele, maar dus existentiële dingen met me: ik mocht van hem wel nadenken over de zin van het leven en ik kon aldus werken aan mijn wederopstanding oftewel mijn herstel.
In augustus 2005 ging ik zowaar weer zelfstandig wonen!

Herstel is iets heel anders dan genzen, herstel is je leven opbouwen rondom je beperking. Dan blijkt er nog heel veel mogelijk te zijn. Als je accepteert dat je 'anders' bent. Als je weer gaat geloven in jezelf, als je weer leert dat je niet je diagnose bent, maar dat je een volledig mens bent dat nog een heel leven wil leiden, ipv lijden. Herstel gaat over: hoe neem je de regie weer over je leven……en herstel is bovenal: hoe coach ik mijn hulpverleners zo, dat ze leveren wat ik nodig heb. Dat laatste vereist een cultuuromslag in de hoofden van profesionele hulpverleners.

ZIE DAAR: een nieuwe beroepsgroep dient zich zowaar langzaam, doch gestaag aan in de psychiatrie:
DE ERVARINGGSDESKUNDIGEN

Ervaringsdeskundig medewerker zijn in de GGZ, betekent vóóral heel erg tegen de stroom oproeien, bestaande conventies/dogma's ter discussie stellen, coachen van professionals en managers, hun boekenkennis aanvullen met 'echte kennis'.

In mijn vak is mijn ziekte uiteindelijk mijn voorsprong geworden. Ik heb soms medelijden met mijn professionele collega's en schaam me vaak over hun onwetenheid als ik cliënten weer eens hoor klagen…..

Niet alleen moeten cliénten werken aan hun herstel, eigenlijk zou de hele GGZ hersteld moeten worden, dat is waar ik als cliént het meeste last van had, van de schadelijke bijwerkingen van dit 'zieke' systeem……gelukkig kan ik daar nu iets aan veranderen waarbij ik moet uitkijken dat ik niet gefrusteerd raak, en dan ook nog last zou krijgen van mijn klachten gvdomme,wat ingewikkeld, en wat is het soms moeilijk dat mijn eigen hulpverleners nu mijn collega's zijn.

Een collega-ervaringsdeskundige schreef ooit:
"Maar mijn ervaringen hebben me ook iets opgeleverd Ik heb geweldige, sterke mensen leren kennen. En ik heb mijzelf leren kennen, in mijn zwakte èn in mijn kracht. Een psychiatrische aandoening en psychiatrische opnamen overleven haalt het beste uit je naar boven. Je ontdekt dat je op jezelf kan rekenen. Die ontdekking is van blijvende waarde. "

ZO Is het maar net! Duidelijk genoeg, inge?

Morris©