Trouwens…wat dacht je van: zijn mensen in werkelijkheid anders dan op hun web-log?!?Ik namelijk wel een beetje, wat ik al vertelde, ik verbloem me een beetje achter mijn vrolijke web-log, tuurlijk kun je niet dag in dag uit altijd vrolijkheid uitstralen…en natuurlijk wil je in reacties leuk en aardig overkomen, maar zijn we zo ook?
Heey bettina,
Nou om heel eerlijk te zijn: ik ben op mijn weblog niet anders dan in 'real life', hoor. ik schrijf hier voornamelijk vanuit mijn gevoel. Ik denk ook dat ik een gevoelsmens ben.
Gevoelsmens: daarmee bedoel ik dat ik snel geraakt ben door verdriet van anderen, maar ook door allerlei 'onrechtvaardigheden en mistoetstanden' (oorlogen, armoede, honger, gemanipuleer met macht etc) die je zoal op een dag tegen komt.
Door al die dingen vroeger weg te stoppen en er niks mee te doen, ben ik uiteindelijk ziek geworden. Zo ziek dat ik uiteindelijk in de psychiatrie ben beland.
Dat ik dat als een een hel heb beleefd, dat weten de vaste lezers hier inmiddels.
Er is een moment gekomen in mijn leven dat ik tegen mezelf zei: "en nu is het afgelopen stomme hulpverleners" Dat moment is het keerpunt geworden in mijn leven. Het moment dat ik er voor gekozen heb om al dat gedoe om me heen te zien als 'niet normaal' en meer te vertrouwen op mijn EIGEN gevoel of intuïtie of hoe je dat ook benoemen wil.
Toen ik ben gaan twijfelen aan de wereld om me heen, ben ik langzaam gaan inzien dat ik als persoon nog niet zo verkeerd in elkaar zat. Uiteindelijk durfde ik weer een mening te hebben over allerlei zaken. Een mening die voornamelijk gebaseerd was op wat ik voel.
Nou ja het lijkt erg simpel, maar dit is kortweg hoe ik aan de 'andere kant' van de psychiatrie ben gekomen.
Als ik me kl## voel, dan schrijf ik dat ook op mijn weblog Aan mijn
logs is, denk ik, af te lezen hoe het met met gaat.
Ik heb geen zin meer om het iedereen naar de zin te willen maken, dat dat misschien betekent dat sommige mensen zich zullen zich storen aan wat ik hier schrijf, dat boeit me dan niet meer zo ik lieg nu weleen beetje want stiekem boeit me dat wel, maar minder dan vroeger
Ik begin mijn handen weer aardig vrij te krijgen, een langzaam proces, ik hoop dat je dit een beetje boeiend vond! 
Dag! en de groetjes, Maurice
