Gister was mijn zusje jarig. Ik heb een geweldige steun aan haar gehad, mijn hele leven.
Gisteravond vierde ze t groots. En dat was leuk. Niks bijzonders zul je denken. Maar ik was er héél zenuwachtig voor. De hele week al. Want op haar verjaardagen komen al mijn broers en mijn andere zusje.
De meesten had ik al jaren niet meer gezien. T is niet zo dat ik ze niet wil zien, maar ik voel me bij hen altijd de mindere. Allemaal hebben ze kinderen, goede banen, partners, auto's een eigen huis en dat soort dingetjes.
Ik heb sinds 2 jaar wat dingetjes rond mijn beperking weer op orde. Want lang in de psychiatrie vertoeven levert heel wat rolverlies op. Zou de socioloog zeggen
.
Maar goed. Gister was ik toch zo dapper om te gaan. En t viel mee. T viel heel erg mee. Ik had gedacht dat ik genegeerd zou worden door de meesten. Maar dat was een scenario dat blijkbaar alleen in mijn hoofd zat. Ok, één broer negeerde me volkomen, de oudste van de familie. Hij vindt nog steeds dat ik mijn moeder en vader teveel heb aangedaan.
Veel kan goed komen in t leven, sommige dingen nu eenmaal niet. En misschien hoeft dat ook niet. Ik ben al blij met al de dingen die ik wel terug heb.
En mijn nichtje en haar lieve vriend brachten me terug, met hun auto. De schatten.
______________________________________________________
