De bespreking door Paul Lodge op NDPR van dit boek is voor mij aanleiding in dit blog even te wijzen op:
Larry M. Jorgensen & Samuel Newlands (Eds.), New Essays on Leibniz's Theodicy. Oxford University Press, 2014 – books.google
Het is het enige boek dat Leibniz tijdens zijn leven uitgaf en Spinoza speelt er op de achtergrond flink in mee. Maar anders dan Spinoza bouwde Leibniz niet aan een deductief systeem, maar filosofeerde hij over vele onderwerpen vele kanten uit, waardoor er niet één sleutel is die toegang geeft tot dit 'rizomatische' denken avant la lettre. Door dit ene boek líjkt het alsof zijn monadologie die sleutel is, maar dat schijnt slechts schijn te zijn volgens Daniel Garber in dit boek.
"The volume ends with 'Leibniz's Theodicy as a Critique of Spinoza and Bayle — and Blueprint for the Philosophy Wars of the 18th Century," by Jonathan Israel. Israel argues for the thesis that the contrast between Leibniz on the one hand and Bayle and Spinoza on the other should provide a richer resource for understanding the emergence of enlightenment secularization than the common focus on Hume and Kant. He suggests that the Theodicy evidences Leibniz's clear-sighted understanding of the threat to the traditional conception of values both from Spinoza's naturalism and the irrationalism of Bayle. Furthermore, he argues that it is only against this background, and its later reception in the writings of Voltaire and Rousseau, that we can hope to gain a proper understanding of the way in which the most fundamental Enlightenment controversies evolved." Aldus Paul Lodge.
