Wat ik heden tegenkwam op een website van literatuurfilosoof en schrijver Jan-Hendrik Bakker: een kort tekstje over Spinoza (zie hierna) – een mijmering over de gevoelens van de mens in de wereld die als 'een samenloop van omstandigheden' wordt ervaren (nee, die 'een samenloop van omstandigheden' is, zo heeft, zegt Bakker, de evolutiewetenschap ons geleerd).
Voor velen zou in de evolutieleer vooral toeval een grote rol spelen. Spinoza zou uitleggen dat al die handelingen van wezentjes, dieren en mensen, die allemaal door hun conatus noodzakelijk voortgedreven worden om hun bestaan voort te zetten en hun zijn te behouden en allemaal op elkaar inwerken (eten en gegeten worden), toch allemaal gebeurtenissen betreffen die onderhevig zijn aan de eeuwige natuurwetten en zo onderhevig zijn aan de noodzakelijkheid van een almaar durende reeks van oorzakelijkheden. Alleen kennen wij die niet.
