[NB in bruin enige latere aanvullingen]
“Wie eenmaal in de ban van Spinoza is geraakt, houdt er wat van over.” *)
Gisteren bracht ik een bezoek aan Wim Klever in Capelle aan de IJssel, dat al een poosje in de pen zat. Ik wilde graag eens met hem, die zo vaak reageert op dit weblog, kennis maken. Maar ik wilde ook een overzicht tot stand brengen over de verdienste die hij gehad heeft en uiteraard nóg steeds heeft voor de verbreiding van de kennis over Spinoza.
Verbreiding in twee betekenissen: de verspreiding via artikelen en vele boeken van datgene wat we weten van Spinoza’s leven, zijn omgeving en zijn filosofie. Maar vooral ook de verbreding en vergroting van het corps van wat we weten over Spinoza en de mensen met wie hij in zijn tijd te maken heeft gehad en met lateren die zijn gedachtegoed hebben nagevolgd en vermeerderd.
Ik had daarvoor bedacht om een en ander door hemzelf te laten vertellen en als eerste podcast op mijn website een interview met hem te hebben. Dus installeerde ik microfoon en recordertje, had dat expres van een nieuw batterijtje voorzien (uit een pakje met houdbaarheidsdatum tot nov. 2012!), maakte helemaal geen aantekeningen, vertrouwend op de apparatuur. Maar wie schetst mijn teleurstelling: het batterijtje had het al snel opgegeven: van een gesprek van drie uur gaf het apparaatje me alleen het eerste half uur. Jammer, jammer. Toen ik het vanmorgen een oude dame vertelde – je moet je teleurstelling toch door het te delen verwerken – sprak zij de heerlijke dooddoener, maar in feite zo waar spinozistisch: “het heeft zo moeten zijn”. Uiteraard is er een oorzaak…
