Vandaag hield ik als ervaringsdeskundig medewerker (met 2 andere collega's) een lezing over de inzet van meer ex-cliënten, zoals ikzelf, in betaalde banen in onze GGZ-instelling. Het publiek bestond uit allerlei 'sleutelfiguren', werkzaam in de GGZ in Zuid-Limburg.
Daarnaast stelde ik aan de orde dat veel mensen met een psychiatrische achtergrond gestigmatiseerd worden in onze samenleving en mede daardoor een marginaal bestaan leiden.
Managers krijgen in dergelijke lezingen van mij welhaast standaard een veeg uit de pan.
Na afloop ontspon zich een levendige discussie. Tevens werden er vele vragen op me afgevuurd: daarbij voel ik me altijd als een vis in het water. Totdat dat ene moment…………..dat ik geen antwoord paraat had.
Toen sprong gelukkig iemand bij: mijn directeur, de hoogste manager!
Ik gloeide van blijdschap dat hij mijn gedachtengoed verdedigde.
Ik kwam thuis, ging een log schrijven en zette daarop:
"Morris je denkt óók in hokjes, je scheert vaak alle managers over een kam, je doet dus ook aan stigmatisering"
Morris©
