Ineens gingen de reacties over macht en kracht, over power en force, over potentia en virtus – en dan is er ook nog potestas. Het is voor mij aanleiding om in dit blog op het werk van een Spinoza-geleerde te wijzen, die zich al meer dan tien jaar bezig houdt met ‘powerkracht’ bij Spinoza. Mijn opzet is niet om een standpunt in te nemen, maar om te wijzen op wat waarschijnlijk een veelbelovende bron vormt om Spinoza op dit punt te begrijpen.
Ik doel op de Finse Spinozageleerde Valtteri Viljanen, adjunct professor aan de Universiteit van Turku in Finland. Vandaag is hij met een lezing getiteld “Spinoza on Virtue and Eternity” een van de sprekers op de conferentie Spinoza, the Infinite, and the Eternal die op 11 en 12 mei in Dundee wordt gehouden, terwijl hij eergisteren nog als voorzitter fungeerde bij een van de sessies over Spinoza tijden het Scottish Seminar in Early Modern Philosophy III aan de Universiteit van Aberdeen.
Met Olli Koistinen, die het boek redigeerde, schreef Valtteri Viljanen de Inleiding op The Cambridge Companion to Spinoza's Ethics (2009) en leverde het hoofdstuk: Spinoza’s Ontology. Zijn artikel "Field Metaphysic, Power, and Individuation in Spinoza" [In: The Canadian Journal of Philosophy, Volume 37, Number 3, September 2007, pp. 393-418 – PDF] geeft al enig beeld van waarmee hij al zolang bezig was.
En enige maanden geleden verscheen bij Cambridge University Press dan zijn ‘meesterstuk’:
Valtteri Viljanen, Spinoza's Geometry of Power. Cambridge University Press (November 21, 2011).
Charlie Huenemann (Utah State University) over het boek: "Viljanen rescues Spinoza's metaphysics from interpreters who push too hard in domesticating his radical ideas. In building his interpretation, he makes excellent use not only of Spinoza's text, but also of scholarship in medieval philosophy and contemporary metaphysics. The breadth and depth of his study are impressive." [bij Amazon]
