Na het avondmaal was ik terug in mijn overmaatse hotelkamer. Een dubbelbed met langs de wand nog een derde bed voor een eventueel bijslapend kind. Maar ik had aan een helft van het dubbelbed genoeg. Nu lekker even een douche in het bad. Ik kleedde me dus uit op mijn onderbroekje na, maar voor ik de badkamer inging, werd er heftig op de deur gebonsd.
Ik deed de deur op een kier open om te zien, wie er zo’n haast had.
>Hé, Lieveke ! Wat is er aan de hand ?
Voor ik uitgevraagd was had ze de deur al verder open geduwd en stond ze midden in de kamer. Haar make-up was door tranen redelijk over haar gezicht verdeeld en ze snikte schokkerig
> Wil je me helpen ? Je moet me helpen !
> Je zie toch hoe ik er bij loop ? Ik sta op punt om een bad te nemen.
> Dat kan toch nog wel, ik zal je verder niet storen, maar…..
Lieveke kende ik al van mijn eerste reis naar Polen. Maar zij was nu samen met Olga, een twintig jaar oudere vrouw, die per sé naar Polen wilde. Om haar oorlogsverleden beter te kunnen verwerken. Lieveke zelf was net na de oorlog geboren, dus kende de geschiedenis uit haar schoolboeken en wat de wereld rondom er steeds over kwijt moet. Maar de familie van Olga was voor een deel hier om het leven gekomen. Wat Lieveke niet had voorzien, hoewel ze Olga al jaren kende, was dat ze echt bijna 20 uur per dag de verhalen van Olga moest aanhoren. En er adequaat op reageren.
Ik had haar maar niet verteld, dat ze bij mij niet beter besteld was geweest, ik zat na mijn eerste reis ook nog te vol van vragen, waar ik eerder – en ter plaatse – geen antwoord op gevonden had.
Maar nu bleek het voor Lieveke te veel geworden. Ze had drie nachten nauwelijks kunnen slapen, omdat Olga maar wilde praten.
> Mag ik hier bij jou wat op bed komen liggen ?
Het was niet netjes om nee te zeggen, als ze mijn eigen huidige toestand voor lief zou nemen ?
Ik liep naar het bed, sloeg het sprei van het tweede bed terug. Mijn bijna gehele naaktheid verhinderde dat ze meer dankbaarheid betoonde dan ze van plan was. Ze schopte haar sloffen uit, liet met een beweging haar rok zakken en na twee minuten lag ze als een rolletje op het tweede bed. Haar rode broekje scheen door haar onderrok heen. Haar omvangrijke bovenhelft kwam plat op het witte laken terecht, waar het nog omvangrijker leek, dan het al was. Maar dat de nood hoog was bewees ze onmiddellijk. Voor ik weer zover was de badkamer te kunnen gebruiken, was ze al in slaap.
Toen ik de kraan open draaide, kwam ik tot de ontdekking, dat ik een foutje gemaakt had. De badkamer was niet zo ruim, dat ik er mijn kleding kwijt kon. Daarbij kwam, dat de toiletpot er ook een plaatsje had. Ik had vergeten mijn schone slip en hemd op die wc-pot neer te leggen. Dus zou ik over tien minuten echt naakt op weg moeten naar de klaar hangende kleding in mijn kamer op de stoel bij het openstaande raam.. Het enige, dat er op zat, wat mijn te verschonen onderbroek voor mijn kruis te houden. Dus begon ik zachtjes schietgebedjes te zeggen, dat Lieveke nog maar een half uurtje zou doorslapen.
Na een kwartier was ik klaar met afdrogen en kon ik de deur wat opendoen. Wat er aan de hand was, wist ik niet te duiden, maar Lieveke sliep in ieder geval al niet meer. Toch maar even doorzetten.
Toen ik de kamer instapte, hield ik onmiddellijk in.
>Ik moest zo nodig en ik wilde jou niet storen ! In een nachtkastje vond ik die po !
Jawel ! Het voordeel, wanneer je kinderen op een kamer kunt hebben. Dan is er naast de Bijbel ook een po in de aanbieding. Lieveke kwam net overeind.
In de zachte stralen van de ondergaande avondzon scheen de huid van haar enigszins verhoogde buik nog witter dan normaal. Echt bovenop troonde het zwarte gat van haar neusgat-navel. Met een kransje van dun, blond haar – als haar hoofdhaar – er omheen. Maar dat werd steeds donkerder, in een conische vorm omlaag. Beneden deed het me aan het hoofdhaar van een tante vroeger denken. Diepdonkerrood, als turks goud – als door een krultang aangelegd – in brede dichte golven. Onduleren noemde men dat toen. Maar het deed dat waar het voor bedoeld was. Tot over de liezen was de hele omgeving bedekt, er viel niets meer te schamen.
Ze was onwillekeurig overeind gekomen en kwam tot de ontdekking, dat ze vergeten was haar broekje mee omhoog te trekken. Bukken was geen optie, dan zou ze nog meer een show afgeven. Het alternatief dat bleef, was terug omlaag op de hurken. En zo gebeurde het. Toen de oorspronkelijke plashouding bijna weer was bereikt, knalde een zeer luidruchtige wind door de kamer. Ze schrok zo, dat ze onmiddellijk weer recht stond. Ik was in een onbedaarlijke lach geschoten en zij kon niet anders dan mee doen. Alleen had ik nu ook los gelaten wat ik in mijn handen had. En zo stonden we tegenover elkaar, in nog steeds het zelfde zonlicht. Tot onze natuurlijke schaamte de vrolijkheid overwon. Lieveke bukte zich nu toch maar, greep het broekje, griste de rok van het voeteinde van het bed en holde met de po in haar andere hand de badkamer in.
In twee stappen was ik bij de stoel en had binnen de kortste keren mijn hemd en schone onderbroek aan mijn lijf. Ik pakte mijn scheerapparaat en begon me te scheren.
Lieveke kwam te voorschijn en ging in de tweede stoel onderuit zitten. Waar ze direct weer insliep.
Toen het donker geworden was maakte ik haar wakker.
> Je moet nu echt weer terug naar je vriendin, anders gaan ze je zoeken en vinden ze je hier bij mij !
Bij de deur draaide ze zich nog eens om, sloeg een arm om mijn schouder en drukte en harde kus op mijn wang.
>Hardstikke bedankt !
En met een veel diepere stem zei ze, terwijl ze een hand langs mijn kruis wreef
>Dus toch allemaal echt !!!
en vertrok met een glimlach om haar verfromfraaide lippen.
Ik trok de ramen wat verder dicht en kroop tussen mijn eigen lakens op mijn kant van het bed. Het enige, dat ik nog begreep was de wekker, maar toen was het al weer zeven uur, de andere morgen.
