Ja, onmacht.
Dat voelde ik vandaag toen ik vanuit de mooie woning vertrok. Ik was op huisbezoek geweest bij *Marieke. Marieke is een lieve meid, maar ze heeft een Klote ziekte. OCS
OCS dus, de angststoornis die jaren van mijn leven vergalde.
Na t huisbezoek – ik was ongeveer 2 uur binnen – ging ik doodop naar huis.
Allerlei gedachten drongen zich aan mij op, en vooral gedachten van wanhoop. Want ik gun Marieke zoveel meer. Maar dat is moeilijk, want de OCS heeft haar in een wurggreep, Ik leek de Maurice van 10 jaar geleden terug te zien. En dat viel niet mee.
T enigste dat ik vandaag bereikte – als ik al iets wilde bereiken – was dat ze zich wat minder eenzaam voelde en dat ze tegen iemand had kunnen praten die t zelf had meegemaakt.
Angst, in wat voor vorm dan ook, maakt mensen zo eenzaam. Soms ga ik nog liever op huisbezoek bij psychotische mensen. Die hebben t ook niet makkelijk, maar t lijkt alsof ze minder lijdensdruk hebben, zich minder bewust zijn van hun 'gekte'.
Gelukkig heb ik in mijn werk een goede supervisor/coach. Daar ga ik t morgen eens hebben over de onmacht en wat ik moet doen als ik mensen zoveel meer gun, maar hun probleem niet kan wegnemen.
* naam is fictief
T was vandaag overigens niet alleen kommer en kwel: de dag lengde al 1 minuut tov gisteren!!
_______________________________________________________
