mijn zusjes

0
384

Enkele jaren geleden was ik vooral boos op mijn  zussen, want zij lieten mij – tijdens mijn 'psychiatrische carriëre' –  immers vallen. Dát zag ik jaren lang als een feit. 

Nu het al een jaar of 4/5 erg goed met mij gaat, ben ik tot andere inzichten gekomen. Ik besef nl dat ik in het verlies van mijn jongste zus een aandeel heb gehad:  ik was nl jaren – tijdens mijn psychisch ziekzijn – niet altijd de meest prettige persoon. Mijn jongste zusje wil dáárom helemaal geen contact meer met mij. Ik heb daar nu wel vrede mee. Ik snap haar wel.

Ik ga haar ook niet langer meer bewijzen dat ik wél een prettig gestoord mens ben. Ze heeft nu eenmaal een bepaald beeld over mij en dat beeld zal wel veilig voor haar zijn.
Ik kan dat beeld ook niet beïnvloeden, ondanks dat ik betaald werk, zelfstandig woon, en naar familieverjaardagen ga.

Met mijn oudste zus heb ik wél weer een innige band. Zij was wél in staat om mij weer te zien als een fijne, 'normale' broer. Daarin heeft ongetwijfeld meegespeeld dat ik haar ontzettend heb proberen te steunen in haar gevecht tegen kanker de afgelopen 3 jaar. Een gevecht dat ze overigens aan het winnen is.

Het klinkt misschien raar. Maar eigenlijk heb ik nog maar 1 zus. En met haar ben ik blij, zóóó blij!

_______________________________________________________