Na twee blogs over het boek van van Yitzhak Y. Melamed,
Spinoza's Metaphysics. Substance and
Thought [Oxford University Press USA, 2013], wil ik afsluiten met een blog
waarin ik mijn ‘eindoordeel’ erover geef. ‘Eindoordeel’ uitdrukkelijk tussen
aanhalingstekens, daar het niet meer is dan een tijdgebonden dus wellicht
voorlopige eindindruk.
Aan de aanvang wil ik kwijt dat het een studie betreft die
getuigt van Melamed’s indrukwekkende kennis van Spinoza’s werk en van de
secundaire Spinoza-literatuur. Er is veel van hem op te steken. Hij biedt echter
geen simpele literatuur. Het is dan ook bepaald niet aan te raden aan hen die
niet al heel diep met beide literaturen vertrouwd zijn en slechts beginnende of
incidentele interesse in Spinoza hebben. Het is echt een boek voor scholars (en
hen die daarbij in de buurt komen).
Ik beschouw Melamed’s – deels speculatieve – reconstructie
van Spinoza’s metafysische systeem die hij uiteindelijk schetst als een soort
matrix van ‘godsmodi’, waarvan de modi van attributen (b.v. mijn lichaam en
mijn geest) facetten zijn; de ideeën van de godsmodi (modi van alle attributen)
zijn eveneens facettair gestructureerd, als mogelijk nuttig bij het begrijpen
van Spinoza’s systeem.
