Nadat ik juni 2011 twee blogs over ‘kunstpaus’ H.P. Bremmer en zijn zgn. spinozisme had geschreven, wilde ik ook eens schrijven over Helene Kröller-Müller en haar interesse in Spinoza. Daartoe las ik de imponerende biografie die kunsthistorica Eva Rovers schreef: De eeuwigheid verzameld. Helene Kröller-Müller (1869 – 1939) [Prometheus/Bert Bakker, 2010, 22011].
Ik vind die goed geschreven biografie vooral zo imponerend vanwege de kennis van geschiedenis, esthetica, economie en financiering tegen de achtergrond waarvan de schrijfster haar hoofdpersoon beschrijft. Ze won vorige maand de Hazelhoff Roelfzemaprijs met dit knappe werk over een intrigerende vrouw.
Helene Kröller-Müller verzamelde moderne schilderijen op nogal exorbitant grote schaal. Grote namen in haar collectie zijn Van Gogh, Mondriaan en Picasso. Zij zocht ‘het spirituele’ in de kunst, zowel in de eigentijdse werken als in de oudheden waarmee zij zich omringde: Chinees, Egyptisch en Grieks aardewerk. Haar stond het ideaal voor ogen om op de Hoge Veluwe een museum voor hedendaagse kunstbeleving te stichten, waarin ze haar collectie kon onderbrengen.
