Handen uit de Mouwen of …. ??

0
431

Handen uit de Mouwen, op naar Werk
of
Handen in de Zakken.

Het was januari 1951. Aantreden voor je eerste appèl. En drie maanden later behoor je al tot de »ouwe hap« !
Dan komt er een nieuwe lichting de kazerne binnen. Het is al gauw bekend, allemaal studenten, vaak al ouder door studie-uitstel. Die zijn grappen gewend, dus wordt er gauw iets »in elkaar gezet« ! De derde avond moeten de groentjes hun die dag verkregen geweren poetsen, voor het eerst. Wanneer iedereen druk bezig is en de dag verwenst, dat ze hieraan moesten beginnen in plaats van hun studie afronden dan stappen er enkele officieren em onderofficieren de kamers binnen. >Dat kan beter< en >dat doe je verkeerd, #### !<.

Het zijn jongens uit ons gebouw, die zich met het zilverpapier uit sigarettendoosjes een aantal sterren en knoppen geknutseld hebben en deze op hun uniformen hebben aangebracht. In het donker buiten voor de ramen staat bijna de rest van onze »hap« en we vermaken ons best.
Er is er een bij, die heerlijk staat mee te lachen., met de handen in zijn zakken. Hij merkt veel te laat, dat de officier van de wacht achter hem staat. Tot deze hem op zijn schouder tikt met zijn knuppeltje.
>Hoe’s je naam? Mee naar de wacht !
Daar wordt hem gelijk zijn straf meegedeeld.
>Om het af te leren als soldaat met je handen in je zakken te lopen, ga je nu naar je kamer. Je naait je broekzakken dicht en meldt je iedere avond bij mij om zeven uur om te laten zien, dat ze nog steeds dicht zijn. Dit duurt vier dagen, tot het weekeinde.
Vier avonden de vernedering om je dichtgenaaide zakken te laten zien. En dan word je net nog verkouden, zonder over een zakdoek te kunnen beschikken ! Zodat je de vierde avond met twee snotpijpen voor de luitenant staat.

Dit is andere koek dan de opvoedkunde van een vader en onderwijzer, die je geleerd hebben nooit met je handen in je zakken te staan of te lopen. Dat zou kunnen duiden op het spelen met jouw mannelijkheid. En dat past niet voor een christenjongen.

Twee totaal verschillende uitgangspunten voor een zelfde »vergrijp«.

En wat zie je nu ???

Een lijsttrekker, die zich voor de tv-camera presenteert, duidelijk met de bedoeling, dat de kijker hem als meest waardige vertegenwoordiger in de Tweede Kamer zal kiezen.

Maar waarom loopt de man, eveneens een echte belijdende christenjongen als de soldaat en de puber eerder, bijna de hele tijd met zijn handen in de zakken ???

Terwijl hij ook zou moeten preken >> Handen uit de Mouwen, Aan het werk. In de Tweede kamer. Want het gaat om werk. Wij zijn de sociale christelijke partij. <<

Zou het niet tijd worden, dat de regisseur van zijn verkiezingstournee hem wat in het oor fluistert ?
Het zijn de kleine dingen, die soms een kiezer over de »kiesdrempel« moet trekken. Niet waar ??

Wat het persoonlijk nog wat moeilijker voor mij maakt, is zijn slogan !
KiesRou !
Nu was Johannes Rou ooit in Duitsland de kandidaat van de Socialisten voor het presidentschap. Hij is het nog geworden ook. Een zeer gelovig christenmens. Maar wat hem in mijn ogen totaal ongeschikt maakte was, dat hij op elk gelegen en vaker ongelegen ogenblikken met een sigaret in de mond, bij de meest uiteenlopende plechtigheden werd gefilmd.
Ook durfde hij het aan met een hand in zijn zak een toespraak tot de Knesset te houden. Hij is later aan kanker gestorven. Ik zou dus nooit voor Rou kiezen.

Of toch maar, hier in de Nederlandse situatie ??

Verkiezingscampagne voeren is niet iedereen gegeven. Je moet wel erg veel rekening houden met anderen. Maar wat geeft dat voor een a.s. minister ? Een goede oefening, toch?