gewoon mens-zijn

0
387

Vandaag ging ik pas om 14.00 uur naar mijn werk. Heerlijk uitgeslapen had ik.
Toen ik buiten fietste bleek t verdorie lekker 17 graden te zijn in t Limburgse land.

En toen ik – lekker genietend – fietste naar het hoofdkantoor van de instelling, hoorde ik iemand heel enthousiast mijn naam roepen.
T was Veerle, die riep.
Met Veerle  heb ik ongeveer 5 beroerde maanden gedeeld op een afdeling van het psychiatrisch ziekenhuis in Heerlen. Dat is alweer 9 jaartjes geleden.

Ik stapte af. Want Veerle is een bijzonder leuke meid. Ze stelde haar vriend aan mij voor, ook een jongen die ik kende vanuit mijn opname verleden.
Veerle straalde. En keek heel verliefd haar vriend aan als die ook wat vertelde. Dat maakte me blij!

Ze woonden samen, zei ze. In een beschermde woonvorm van de instelling. En Veerle zou Veerle niet zijn als ze mij niet uitnodigde voor een bezoekje, komende week. Ik accepteerde dat uiteraard, want we hebben toch heel wat bij te kletsen.

Maar. Als ik dan as zondag daar in de woonvorm binnenkom, dan zal ik daarna wel weer op t matje geroepen worden door een manager. Want ik ben nl ook werknemer van de instelling. Dan krijg ik vast weer t horen dat ik niet professioneel genoeg omga met cliënten en meer van dat soort argumenten.

Ik wil ook niet profesioneel zijn. Ik wil  gewoon mens-zijn. Altijd én overal.

_______________________________________________________