10 oktober is de dag van de 'Psychische Gezondheid'. Die dag staat het thema 'Obsessief Compulsieve Stoornis' (OCD) centraal. In gewoon Nederlands heet dat een dwangstoornis.
Smetvrees is een van de meest voorkomende vormen van OCD
In de psychiatrie weten hulpverleners met deze stoornis (stoornis: dat is een erg lelijk woord, dat even ter zijde!!!!) nauwelijks raad. Ik ben er zelf 6 jaar voor in behandeling geweest en weet er nu dus alles veel vanaf. Vooral ook hoe moeilijk het is om je leven rond deze 'stoornis' weer op te bouwen.
Nu is er 10 oktober een referaat in mijn GGZ-instelling over OCD.
Ik werd gevraagd om dat referaat te geven, en voelde me ook wel enigszins geëerd. Totdat een wetenschappelijk opgeleide behandelaar er anders over dacht. Die vond dat het referaat door een profesionele behandelaar gegeven moest worden.
Dat vind ik vreemd. Datgene wat zo'n man gaat vertellen vind je via google nl gewoon terug op internet.
Maar goed: Ik heb t al vaker benoemd en met mij vele kartrekkers in de landelijke cliëntbeweging:
Als wetenschappers iets over OCD en andere stoornissen willen weten, dan vragen ze daar doorgaans niet direct naar. Ze trekken conclusies over onze psychische klachten, over verbetering of verslechtering van ons functioneren, zelfs over onze kwaliteit van leven, op grond van hùn observaties of van hun interpretaties. Tijdens mijn leven als psychiatrisch patiënt ben ik regelmatig op zo'n manier onderzocht op de effecten van wat anderen met mij deden: effecten van medicatie, van de behandeling of van het verblijf in de inrichting. Wetenschappelijk onderzoek ontkent ons – om in de woorden van Marlieke de Jonge te spreken – als actief-handelende en zelfdenkende subjecten.
De psychaitrie pretendeert een mediche wetenschap te zijn.In de psychiatrie is men niet zo goed in staat om ons te zien zoals we zijn: mensen met een verleden, een heden en hoop op een toekomst. De psychiatrie wil vooral een medische wetenschap zijn; zij richt zich op de pathologie van het individu. De psychiatrie heeft niet zoveel uit te staan met de context waarbinnen psychische problemen zich ontwikkelen.*
Daarover en over nog veel meer had ik het willen hebben tijdens het referaat. Maar ik ben een stoornis. En stoornissen zijn niet in staat om referaten te geven.
Gelukkig hebben we de wetenschap!
Zo, dit staat er weer. Even mijn handen gaan wassen……
*Met dank aan Wilma Boevink, Marlieke de Jonghe (ervaringsdeskundigen)
______________________________________________________
