Ik woon al mijn hele leven hier in Zuid-Limburg. En dat bevalt op zich goed. Mij lieve moeder was een echte Limburgse. Mijn vader was een echte Rotterdammer. Mijn vader gaf mij zelden complimentjes. Maar hij stond wél voor zijn 8 (!) kinderen. Mijn moeder had een heel zacht karakter, ook was zij heel zorgzaam. Haar vertelde ik altijd mijn diepste zieleroerselen. Naar mijn vader toe deed ik dat veel minder. hij was niet zo van het praten. Meer van het 'stel je niet aan' en 'word eens een vent' .
Qua uitelijk ben ben ik precies mijn vader. Dat hoor ik de mensen in mijn oude woon- én geboorteplaats altijd zeggen.
Qua karakter ben ik méér dan exact mijn moeder.
Vandaag zat ik een van de zelfhulpgroepen voor. En. Ik moest erg aan ze denken. Het oude liedje weer: Ik mis mijn ouders zo ontzettend en soms grijpt dat gevoel me bij de keel.
Het is niet gewoon missen. Het zit dieper. Ik voel me nl óók schuldig. Ik denk nl dat ze heel veel geleden hebben onder mijn opnames. Dat had ik natuurlijk allemaal willen goed maken. Maar. Toen het langzaam erg goed met me ging, vanaf 2006, waren beiden al in de hemel*.
Het was fijn dat ik in de zelfhulpgroep weer eens kon huilen. En dat ik weer eens in de rol van 'zielig en bang' kon kruipen. De steundende woorden van de werkgroepleden deden goed. Héél goed.
Maar toch.
Zaterdag fiets ik even naar de begraafplaats. Niet omdat dat zo hoort. Niet omdat ik me schuldig voel. Maar. Omdat ik van ze hou. Nog steeds. En voor altijd.
doodgaan is verdorie een klote uitvinding. Zeg nou zelf.
*Mijn moeder zei tenminste altijd dat die bestond.
______________________________________________________