Dit blog gaat over een boek dat ergens boven de aarde en
onder de hemel blijft zweven, zo typeert de auteur zelf, Wouter Kusters, op
blz. 661 zijn magnum opus: Filosofie van
de waanzin [Lemniscaat, 2014], waarvoor hem in de Nacht van de Filosofie de
Socratesbeker werd toegekend.
In het blog van 15 april 2015 waarin ik trachtte conclusies te
trekken na mijn zoektocht over de vraag of Spinoza mysticus was, schreef ik: “Juist
mede vanwege deze zoektocht naar begrijpen van Spinoza op dit punt, ben ik
onlangs ook begonnen aan het boek van Wouter Kusters, Filosofie van de waanzin (2014) –
ik ben toe aan het 4e en laatste deel en voorspel dat het in de Nacht van de Filosofie overmorgen
de Socratesbeker toegekend zal krijgen (als een auteur die 2x kan krijgen, maar
indien niet dan had de jury hem niet op de shortlist moeten zetten). In dat
boek werkt hij breed de vergelijking uit tussen waanzin en mystiek én wil hij
laten zien dat waanzin niet alleen als iets negatiefs, als doffe ellende en
angst, maar ook als creatieve mogelijkheid kan worden ervaren die andere
aspecten van het bestaan en van de wereld kan laten zien. Wellicht dat ik
binnenkort over dat boek ga bloggen, hoewel het niet over Spinoza gaat.”
Het is een fascinerend, waanzinnig, onmogelijk en
gevaarlijk boek. Dat zijn veel oordelen achtereen die ik in deze bespreking die
ik over twee blogs verdeel, zal proberen duidelijk te maken.