Vaak beleven mensen een »deja vue«. En blijven dan tobben, over wie, wat, wanneer en waar ???? Hoeft niet direct een »beeld« te zijn, het kan ook muziek zijn.
Het tegendeel komt ook voor en dat weet ik uit ervaring.
Dan blijkt, dat de film werd uitgezonden na een voetbalwedstrijd, de een of andere cup-wedstrijd. Die in een gelijkspel eindigde. En daarom verlengd werd. En dat dit ook geen uitslag bracht. En dat er toen nog strafschoppen genomen moesten worden. En dat daarna nog een nabeschouwing moest worden uitgezonden. Zou men daar echt zo dom zijn, dat na wat iedereen de hele avond gezien heeft, dan ook nog moet worden uitgelegd ??
De titel is Amore Amaro. In Ferrara, een italiaanse stad, die ik ooit bezocht heb, neemt een student, begin twintig, waar in een stomerij, waar een jonge vrouw een jurkje komt afhalen. Het werk bleek niet in orde en de jongeman beloofd haar het jurkje, wel goed bewerkt, thuis te brengen. Daarmee begint een amoureus avontuur. Zo bezoeken beiden ook eens het strand, waar ik 8 keer een vakantie heb doorgebracht. Ze reizen met een trein via een lijn, die ik, inclusief station bijzonder goed ken.
Dan komen de moeilijkheden aan het oppervlak. Niet alleen, dat de jongedame ruim tien jaar ouder is dan de student, zij leeft met een zoon van rond de toen bij haar moeder in een »italiaans flat«. Bijna dezelfde familieomstandigheden ken ik in mijn eigen gezin.
Op het ogenblik, dat hij in Parijs de man gaat ontmoeten, werd het scherm zwart, Met witte biesjes.
Zeg nou zelf, dan ben je en blijf je tot op de ziel benieuwd, hoe dit allemaal gaat aflopen ??
Enkele jaren daarna wordt de film door de zender opnieuw uitgezonden. Weer na een voetbalmatch. Maar nu heb ik een apparaat, dat de film altijd wel opgenomen zal worden.
De volgende dag blijkt, dat de film opnieuw niet helemaal op de band staat. Nu ontbreken nog de laatste tien minuten.
Inmiddels is wel duidelijk geworden, wat de bedoeling is ! Het blijkt, dat de hele film bestaat uit terugblikken op een gebeuren, dat zich vele jaren later in Rome moet gaan afspelen. Daar zien we in afzonderlijke flitsen zowel de man als de vrouw terug. Een toevallige ontmoeting gaat iedere keer net niet gebeuren, maar de suggestie wordt vol gehouden, dat dit wel de bedoeling is.
Maar dit einde wordt mij door dat gevoetbal als maar onthouden.
Vorige maand kreeg ik een italiaanse vriend op bezoek en de film kwam weer ter sprake.
Hij vraagt of hij mijn computer even mag gebruiken en binnen vijf minuten heeft hij een filmsite op het scherm, waar een korte beschrijving van de film is te lezen.
Hij kijkt me met een flauw lachje aan.
>Ik denk niet, dat je dit einde zult willen weten !<
> Maar daar zit ik al jaren op te wachten!!<
> Lees het dan straks zelf maar!<
Natuurlijk. Hij kent mij, vandaar…
Ik lees, dan, dat ze elkaar … maar half tegen komen! Hij herkent haar niet. Zij hem wel en door deze schok krijgt ze een hartaanval.
Ik heb geen behoefte meer om deze ontknoping te zien.