een man is een man en een vrouw is ….geen man!

Hans dacht zacht voor zich heen > Zou Die nog steeds bestaan?

Het was weer zo ver! Het jaarlijks feestelijke etentje !
Deze traditie was begonnen, nadat hun vakantie-clubje uiteen was gevallen. Na de veel te vroege dood van Gerry had Ger geen zin gehad het vijfde wiel aan de wagen te zijn. Daar was het mee begonnen. Ieder jaar met z’n zessen naar dat heerlijke italiaanse strandje. Daar lag het wel niet zo lekker als op een zand-strand, maar het had wel het voordeel, dat je je om de haverklap het zand van het olie-lijf niet moest weg douchen.
Toen ook nog Emmy de inhoud van haar borsten moest verliezen en geen zin meer had in het dragen van de gebruikelijke leuke bikini’s, toen was het helemaal afgelopen. En werd de afspraak gemaakt ieder jaar minstens één keer samen bij een italiaan te gaan eten.

 

Hugo en Hans waren in een leuk zomertenue gestoken en de dames hadden zich ook mooi gemaakt. Emmy had zich de gewoonte van Roos aangemeten en zich in iets nieuws te steken. Een nachtblauw hoog-gesloten jurkje van dun-wollen stof, met haar lang loshangend zwarte haar leek ze vanachter gezien wel een reclame voor een bekende italiaanse voetbalclub.
Roos, die haar kleding meest zelf ontwierp en maakte, had haar best weer gedaan. Hugo moest denken aan twee rollen toiletpapier, die vanaf haar nog slanke hals een halflange, wijde rok ophielden. Alles in een prachtig gele kleur, die goed bij haar huid paste. Daar was dan ook op de rug genoeg van te zien.
Toen hij haar in de garderobe uit haar zomermantel hielp en haar rug even ontspannen was, zag hij nog net, dat ze er een oranje slip onder aan had. Je moet maar op het idee komen.

 

Ze kregen een tafel onder Het Balkon. Het restaurant was zo ingericht, dat er een binnen gedeelte was, dat uitliep op Het Balkon. Een planken vloer met een fraai dak erboven, uitbundig versierd met wijnranken. Hier vandaan kon men met een kleine trap naar beneden, de tuin in. Hier waren ook, op een grind bodem onder bomen nog een aantal tafeltjes klaar voor de gasten, die het nog luchtiger wilden.

 

Na de soep gebeurde het…. weer. Datgene, wat Hans zijn uitroep ontlokte.
Roos stond op en zei > Ik da naar het toilet, ga je mee Emmy ?
Zij klemde haar laktasje stevig tegen de linkerbaan van het toiletpapier, zodat Hugo even bang was, dat de helft van haar massale figuur de veilige beschutting zou verlaten. Emmy was, zonder iets te zeggen, maar met een gezicht of ze wilde zeggen, dat er geen aanleiding toe was, ook opgestaan en beiden verdwenen naar binnen.

Ger, Hugo en Hans hadden er vaak grapjes over gemaakt. Hugo het minst, want die was dit al vele jaren van vroeger thuis ook zo gewend. Als vrouwen naar de wc moeten, moet er altijd iemand mee. Het grapje was dan >>Ze zijn altijd bang, dat wanneer ze de deur van een van de wc’s opendoen, de Enge Man er achter op ze staat te wachten.<<
Hugo snapte direct wat Hans bedoelde en zei:
>Waarom kan dit wel altijd en overal ? Hoe zou het restaurant reageren, wanneer wij mannen aan elkaar voorstellen om samen naar het toilet te gaan ??
> Twee viespeuken!, zei Hans.

Maar Hugo’s gedachten waren al veel verder om de opmerking te horen.
De door de jaren gegroeide gelijkheid, althans van rechten, voor man en vrouw is dat wel zo ? Is dat geen farce? Een vrouwelijke machinist op de trein, een vrouw in de bouw, dat was er allemaal al wel. Maar zijn ze daarmee dan ook gelijk man-achtig ?

 

Hugo moest terugdenken aan een belevenis, eens in een wegrestaurant. Hij moest naar het toilet. Het was in die jaren, dat men net de bordjes met Heeren ging vervangen door Mannen en de Dames Vrouwen waren geworden. Toen hij de deur achter zich had dichtgedaan, hoorde hij achter een van de zeven deuren onmiskenbare Stadion- dan wel Oerwoudgeluiden. Onwillekeurig ging hij op zoek naar de ongelukkige, die duidelijk in moeilijkheden moest zijn. Toen hij de vijfde deur openduwde, stond er een kleine man voor hem, de broek over de schoenen, die zijn overhemd in zijn onderbroek aan het steken was. Er achter, op de pot, zat een grote kerel in een blauw overal die keihard brulde >>Doe Die Deur Dicht!!!<<. Hugo voldeed onmiddellijk aan dit bevel, maar het was de deur met Mannen, die hij dicht deed.

 

Hij herinnerde zich eens een poolse vriend, die vertelde, dat daar (het was voor 1990) het onderwijs uitsluitend in handen was van vrouwen. Alleen vanwege het feit, dat de salarissen in het onderwijs meer van een fooi dan van een salaris weg hadden. Mannen met families konden er niet van bestaan en dat was ook de bedoeling. Die zouden kinderen wel eens – de kans hierop was groter dan bij vrouwen – zaken kunnen bijbrengen, die het socialistisch idee in gevaar konden brengen. Maar ook zonder die achtergrond, was het in Nederland niet anders. En verpleegsters hadden weer de voorkeur op verplegers, die moeilijk een vakmatige opstelling bij de verzorging van mannen én vrouwen moesten worden toegedacht. Maar ook dit was nu achterhaald. Als je al nagaat, dat er nu mannetjes en vrouwtjes in één kamer verpleegd kunnen worden ! Iedereen gaat maar van de idee uit, dat alles goed mag blijven gaan. En als het misgaat? Dan is het de schuld van de verpleegden zelf, toch ?

 

Na tien minuten kwamen de dames terug. Roos keek duidelijk opgelucht. En alles zat weer netjes op z’n plaats. Maar Hugo zag dat Emmy hem een half knipoogje gaf. Zij had het ondanks alles droog gehouden en zelfs de lipstick was in haar tasje gebleven. Wat een toneel is het leven toch! Toch ?