Ik zelf ben er, na jaren van zoeken naar antwoorden en na diverse diagnoses, achter gekomen dat ik het leven simpel moet houden. Zoals ik het zie, heb ik een aantal tamelijk onprettige ervaringen, zoals het klrijgen van obsessieve, angstig makende gedachten, die me naar beneden halen en me ertoe aanzetten mezelf pijn te doen.
En soms- ook nog – raken mijn gedachten verward en kan ik niet goed communiceren.
Het maakt me nu gelukkig niet langer meer uit hoe men dit wil noemen.
Wat ik wél weet, is dat deze ervaringen soms zo overweldigend kunnen zijn, dat ik het soms moeilijker vind om te werken of naar school te gaan of vrienden om me heen te hebben.
Ik heb voor mezelf vastgesteld dat ik een beperking heb. Meer niet
Voor mij is het erg belangrijk te zeggen dat ik een beperking heb, maar dat ik daarmee nog niet een beperkt mens ben. Ik heb namelijk geleerd dat het mogelijk is een volwaardig en gezond leven te leiden en ondertussen een beperking te hebben. Mensen denken meestal dat dit niet samengaat, maar dat is niet waar. Ik leid een volwaardig en gezond leven en ik heb een psychiatrische beperking. Voor mij kan dit samengaan, omdat ik werk aan rnijn herstel. Ik ben vol vertrouwen in mijn herstel. Als ik dat vertrouwen kan vasthouden, valt de rest vanzelf op zijn plaats.*
dat was het voor vandaag.
* dank aan Frans, die altijd in mij bleef geloven. Als mens.
_______________________________________________________
