In haar boek Het Argentijnse gezicht van Spinoza, was de eerste die ze noemde door wie Spinoza begin 18e eeuw in Argentinië bekend werd Benito Feijóo. Zij maakte zo mij bekend met deze Benito. Over hem blijkt veel te vinden – hij was een beroemd Spaans geleerde en vertegenwoordiger van de Spaanse Verlichting. Zij plaatste hem in het jezuïtenklooster in Oviedo, maar hij was benedictijn en ging in 1709 naar het klooster van San Vicente de Oviedo dat de regel van Benedictus volgde en waar hij ook abt van werd. Daarom de letters O.S.B. achter zijn naam, van Ordo Sancti Benedicti.
Benito Jerónimo Feijóo y Montenegro was de meest opvallende Spaanse filosoof van de achttiende eeuw. Hij werd geboren in Casdemiro (Orense) op 8 oktober 1676. Hij deed zijn studie filosofie aan het Real Colegio de San Esteban de Ribas de Sil, en op de leeftijd van veertien jaar werd hij opgenomen in het Benedictijner klooster van San Julian de Samos. Na zijn studie aan verschillende Benedictijner scholen promoveerde hij aan de Universiteit van San Vicente in Oviedo. Van 1710-1721 was hij er professor in de filosofie en theologie aan de Universiteit van Santo Tomas in Oviedo. Vanwege zijn slechte gezondheid ging hij in 1739 met pensioen. Hij overleed op 26 september 1764 en werd begraven in de kerk van Santa Maria Real de la Corte in Oviedo. Hij was al jong een geleerde maar pas op vijftig jarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste werk, Aprobación apologética del escepticismo medico. Dit boek was gebaseerd op twee uitgangspunten: de scholastiek is geen ketterij, maar scholastiek zoals ze wordt onderwezen en beoefend in de Spaanse universiteiten en andere pedagogische centra is nutteloos. In zijn geschriften viel hij oude onderwijssystemen aan en deed suggesties voor hervormingen. Feijóo’s twee grootste werken zijn Teatro crítico universal (1727-39 in acht delen), en Cartas eruditas y curiosas (1742-60 in vijf delen). Verder twee delen Ilustracion apologética, twee delen Demostración, en een boek getiteld Indice.
