In 1989 was ik zesentwintig jaar. In mijn beleving was er in de jaren 80 meer van de economische crisis te merken dan nu. Maar dat had natuurlijk alles te maken met het feit dat ik toen werkloos was na mijn nét niet afgemaakte sociale academie afopleiding.
Overal om mij heen zag ik veel werkloosheid en veel goeds voor de jaren 90 werd er door de toenmalige kabinetten ook al niet voorspeld.
De huidige crisis – men zegt de grootste sinds de jaren 30 – lijkt geheel aan mij voorbij te gaan. Wellicht komt dat dat ik fantastisch leuk, voor mij zinvol, werk heb én dat ik gauw tevreden ben.
Naast mijn dienstverband van 32 uur bulk ik óók nog van de opdrachten vanuit het onderwijs.
Die vraag vanuit het onderwijs blijft maar toenemen.Ik vind lesgeven daarbij nog 's de krenten in de pap van mijn werk.
Maar als de directeur van de ggz me eruit zou flikkeren* zou ik t ook even niet meer weten, want mijn buurman is een leuke vent, maar mijn hypotheek gaattie echt niet betalen.
* en dat kan ie niet, want hij heeft mij nodig. Al was t maar als windowdressing.
______________________________________________________
