Vanmiddag naar een piano-recital geluisterd van een jonge veelbelovende Koreaanse pianist, Dong Liem Lin, als ik de naam goed heb verstaan.
En ik word blij.
Ik heb al reuze bewondering voor de verrichtingen van de Chinese Lang Lang, die maar iets ouder moet zijn.
Is het niet prachtig, dat zulke mensen steeds weer geboren worden ?
De oudere generaties moeten het opgeven, maar steeds zijn er weer, die hun plaats evenwaardig en soms met nog meer respect innemen.
Ontdekken gaat haast vanzelf.
Maar wat mij het meest verbaast is, met welk een gemak zij »onze« westerse, klassieke muziek spelen. Natuurlijk ligt dat aan hun leraren en leraressen. Maar ze moeten het zich toch wel kunnen inleven.
Wat dit betekent kun u zelf testen.
Luister u maar eens naar japanse of chinese muziek ! En probeer dit dat »uit te luisteren«!
Dan weet u wat ik bedoel.
