In 1986 begon ik een irritante pijn te voelen. Onder mijn linkeroog. En ter hoogte van mijn linkerneusvleugel. Ik onderging daarvoor zelfs een poliklinische ingreep, die echter niet zou helpen. De pijn is chronisch, maar ik ben er inmiddels wel aan gewend. Dat laatste is een kwestie van lekker bezig blijven, en sowieso ben ik niet meer zo'n zeur.
Wanneer de temperaturen onder de 5 graden komen, kom ik echter in de problemen. Kou is dé trigger van mijn aangezichtspijn. Het moge duidelijk zijn, dat ik dus nooit op wintersport zal gaan én de winter is niet mijn tijd.
Normaliter gebruik ik 1 tabletje rivotril – een anti-epilepticum- per dag om de pijn goed beheersbaar te houden.
Nu zit ik, in overleg met mijn arts, maar even op 3. En dat al bijna een hele maand.
Vervelende bijwerking van rivotril is, dat je er ontzettend suf van wordt. Vannacht sliep ik daardoor weer 12 uur, normaal heb ik aan 7 uurtjes slaap meer dan zat!!
Zeg nooit tegen mij dat dit geen barre winter is
hier, vind je meer over aangezichtspijn.
Aangezichtspijnen kunnen je dus vreselijk in een isolement drukken. Ik denk ook dat ik daardoor uiteindelijk – isolement in combinatie met een gebrekkig zelfvertrouwen – psychisch ziek ben geworden.
Helaas worden dit soort verbanden in de psychiatrie nauwelijks gelegd. Lichaam én geest zijn daar nog steeds 2 afzonderlijke 'dingen'.
Dát is pas echt pijnlijk!!
_______________________________________________________
