Vandaag voelde ik me goed. Het weer was ook goed. Ik besloot mijn ouders op de plaatselijke begraafplaats te bezoeken. Ik kan zulke bezoekjes alleen maar doen als ik me goed voel.
Het zit nog diep. Het gemis.
Er stonden twee mooie plantjes bij het graf. Eén van mijn 7 broers of zusjes was me voor. Dat gaf me wel een goed gevoel. Dat de plantjes er zo mooi bijstonden.
Ik kom uit een gezin van 8 kinderen, zoals dat vroeger normaal was.
Ik zeg wel 8. Eigenlijk uit een gezin van 9. Het 2de kindje werd namelijk 6 weken te vroeg geboren.
Nou ja geboren………
Het was 1944 toen de geallieerden Aken gingen bombarderen. Ter hoogte van ons dorp, sloeg een kogelregen in de grond. Nét voor mijn moeder's voeten.
Dat wekte bij moeder -hoogzwanger- weeën op.
Het 'tevroegge' broertje zou niet overleven.
Moeder vertelde er vaker over. Dat het levenloze lichaampje wél 2 weken bij haar op de slaapkamer stond. In die toch al vreselijke tijd.
Ik betrapte haar wel eens. Toen ze nog leefde. Dat ze een plek bezocht op het kerkhof waar allemaal oorlogsslachtoffertjes lagen.
Ze huilde dan. Sprak er echter weinig over.
Vandaag moest ik aan dit alles denken, ook omdat ik een formulier van de belastingdienst moest invullen.
Bij 'heeft u broers en zussen?' , wilde ik in eerste instantie 7 invullen. Maar het werd 8.
Omdat het zo is.
Niet dat ze er wat mee te maken hebben. Die lui van de belastingdienst.
Leuker kunnen ze het niet maken. Dát klopt wél.
_______________________________________________________
