Van de laatste dagen van het WK-darts heb ik wat stukjes geschreven. Eigenlijk over hoe het bij mij leefde en hoe anderen er tegenaan kijken en keken? Ik hoorde her en der van alles over hoe men tegen de Britten en de Nederlanders aankeken. Heb er maar iets over geschreven. Dat deed goed. 'We' wonnen niet, wel een Schot: Gary Anderson. Velen waren bij dat hij 'die irritante' Phil Taylor klop gaf. Irritant, omdat hij wel eens van een man die Nederlands praat won. Fair of niet fair, zo gaat dat in deze moderne tijden van het darten. Een prachtsport, al vindt niet iedereen dat het een sport is. Michael van Gerwen pleit voor darten Olympisch. Zit wat in, maar dan moet hij wel een foto verwachten en de fotograaf een zetje. Hoort er allemaal bij. Blijft een fenomenale darter met een eigen stijl en houding. Verliezen doet pijn. En winnaars hebben altijd gelijk. In dit geval gold dat voor Anderson. Ook genoot ik van het emotionele in het 'pijltjesgooien'.Stephen Bunting is er zo een. Hij moest huilen van verdriet. Ook hem deed het zeer. Maar toen was er een Hagenees: Met bril en toen werd het in mij heel stil: