Telkens ik ’s ochtends te voet naar het dorp om brood ga (Indy altijd zeer blij) moet ik voorbij Franco, bij ons beter gekend als ’de salademan’ omdat hij zo’n immense moestuin heeft waarover hij altijd vol enthousiasme vertelt.
Naast vertellen vindt hij het ook altijd nodig mij iets mee te geven dat op dat ogenblik net rijp is. Zo kom ik dikwijls thuis met tomaten of sla of courgetten (dat anderhalve kilometer steil bergop met twee kilo groenten best lastig is heeft hij geen oren naar) of basilicum of peterselie of… hoe dan ook altijd lekker en verser dan vers!
Deze keer was mijn buit ietwat verrassender, de man woont eigenlijk in Genova en had daar zijn cactussen moeten snoeien omdat ze te ver over de baan hingen en zo had hij een koffer vol stukken van cactus met daaraan cactusvijgen.
Zeer bijzonder van smaak en structuur, ook onze gasten hebben moeten (!?) meedelen, er was zoals steeds veel te veel. Het heeft een touch ergens zoals passievruchten en granaatappels en je snijdt het doormidden en lepelt het dan uit.
Eén goede tip, neem de dingen niet vast met je blote handen, ze zien er glad en ongevaarlijk uit maar zitten vol piepkleine stekeltjes die zich irritant vasthechten in je handen.
Soit, ne keer iets anders en hoe dan ook gezond (dat hoop ik toch, 
).
(Nicolas)