In het
stroomgebied van de Maas, tussen Roermond en Swalmen ligt een bijzonder fraai gebied.
De grindwinning heeft hier veel wonden gemaakt in het landschap in de vorm van
grindgaten. Maar nu de grindwinning hier is gestopt is heeft het de status natuurgebied
gekregen. De randen van de wonden helen zich ook mede door natuurlijke
begrazing in een snel tempo en de ontwikkeling van de natuur is hier nog steeds
in volle gang. Ieder jaar verschijnen er nieuwe planten en diersoorten
in dit gebied. Soms zitten er ook zeer onverwachte dieren bij. Vanaf een
halfverhard grindpad kijken we over het weiland en zien we een paar Grote
zilverreigers. Twee daarvan zitten in een boom. Zouden ze ooit ook hier in
Limburg gaan broeden? Het zou een mooie aanwinst zijn. Voor ons graast een
onrustige groep ganzen in een plas-dras
weiland. Het is een grote groep Kolganzen. Deze zijn te herkennen aan de witte
bles op de basis van de snavel. Daarnaast een paar Grauwe ganzen en een
koppeltje Brandganzen. Daar tussen in loopt een vreemde gans in de bijt die ik
nooit eerder had gezien! Een kruising? Het heeft iets weg van een Indische gans
maar nee, die ken ik al. Zijn overwegend grijze verenkleed met opvallende fijne
zwart en witte bandringen van de veren. Met zijn witte kop, achternek en zwarte keel heeft
deze gans een contrastrijk koninklijk uiterlijk.
Ondanks de verre afstand
toch maar een paar foto's gemaakt. Je weet maar nooit. Tussen de wilgen door zien we een grote
burcht van een Bever. Het is een gigantische hoop takken bij elkaar en geknaagde
wilgen die als vers geslepen potloden in het ondiepe water rechtop staan is een
apart gezicht. Het is een mooie ochtend en dus we kijken nog even op een paar
andere plekjes naar dassenwissels. Bij een van de zeer druk belopen wissel die
het asfalt kruist is een dassentunnel gepland…..gelukkig maar. Eenmaal thuis
onder het genot van koffie slaan we een paar boeken open. Hebbes die vreemde
gans heeft een naam: Keizergans (Anser canagicus). Deze fraaie gans broedt rond de onherbergzame Beringzee,
meestal in Alaska, Verenigde Staten, maar ook in Kamtsjatka, Rusland. Keizerganzen
vormen koppels voor het leven. Meestal worden de paren in het eerste of het
tweede levensjaar gevormd. Met een leeftijd van twee jaar kunnen de ganzen voor
nageslacht zorgen. Ze broeden in de toendra's dicht bij de kust en leggen 3 tot
7 eieren in een grondnest. Keizerganzen zijn in de broedtijd nauwelijks
agressief naar andere watervogels toe. Mannetjes en vrouwtjes zien er exact
hetzelfde uit maar de onvolwassen jongen hebben hun kop en hals de zelfde
overwegend grijze kleur als de rest van hun lichaam. De Keizerganzen
overwintert voornamelijk in de Aleoeten.
Deze eilandengroep met een paar actieve vulkanen is ingeklemd tussen de Grote
Oceaan en de Beringzee gelegen tussen de Verenigde Staten van Amerika en
Rusland. Vanwege hun koude leefomgeving zijn Keizerganzen winterhard. De
Birdlife International heeft deze soort inmiddels op de Rode lijst gezet als
bijna bedreigde soort. Dit komt omdat de aantallen binnen de wereldpopulatie
sterk aan het dalen is. Men weet nog niet zeker hoe het komt maar overmatige
bejaging, milieu verontreiniging zoals
oliewinning en de steeds verdergaande klimaatsveranderingen dragen daar zeker
hun steentje bij aan. Maar hoe komt zo'n Keizergans nu in Nederland terecht?
Door hun aantrekkelijke uiterlijk worden ze sporadisch gehouden bij watervogelliefhebbers
en soms ontsnappen ze hieruit. In Nederland zijn er dan ook maar 3-5 paren
aanwezig maar nog geen echte succesvolle broedsels. Zolang er geen grote wilde
populatie in Nederland ontstaat wordt deze exoot ook niet als een probleemsoort
gezien. De mooie Keizergans loopt zeer verdraagzaam in de grote groep Kolganzen
en zolang hij geen vrouwtje vindt heb ik toch wel een beetje medelijden met de eenzaam
verbannen keizer.
