Begin jaren '80 waait graffiti over van New York naar verschillende Europese steden. In Nederland leidt dit tot een aanzienlijke graffiti-scene die zijn hoogtepunt kent tussen 1985 en 1995. Graffiti op straat worden meestal gemaakt met behulp van spuitbussen met verschillende kleuren. Graffiti kan gezien worden als belangrijk onderdeel van de hiphop-cultuur. In de loop der jaren zijn graffiti van het illegale circuit gedeeltelijk geaccepteerd door de maatschappij. Zo bevinden zich graffiti-kunstuitingen in scholen en buurthuizen en geeft de diversiteit van onze samenleving mooi weer! Maar in andere delen van de maatschappij worden graffiti minder gewaardeerd. In de wereld van het openbaar vervoer maakt men hoge kosten om de graffiti te verwijderen. Een bijzondere vorm van graffiti kan ik zeer goed waarderen. Niet zo kleurrijk als de menselijke maar is meestal mooi krijtwit (zie rood pijltje). Wat ook opvalt is dat deze vorm graffiti vaak te zien is bij boerderijen en andere grote gebouwen in het buitengebied. De kunstenaar poept dan meestal vanaf een hoogpunt zoals een vensterbank voordat die het gebouw via een raampje naar binnen gaat. De poep glijd door de zwaartekracht vanzelf omlaag en krijg je tegen de muur de karakteristieke krijtsporen. Helaas kom je deze vorm graffiti niet niet overal voor. Dat komt niet door de schoonmaakploegen die steeds alles schoonmaken maar omdat de kunstenaar hemzelf de Kerkuil (Tyto alba) zeldzaam is! Met name vogels die hun vaste, onverteerbare voedselresten via een braakbal hebben uitgescheiden, produceren nauwelijks vaste uitwerpselen. Hun ontlasting bestaat dan uit dun- of dikvloeibare, witte vloeistof. Dus ideaal voor een vliegende artiest! Net als de graffitispuiters in de stad wilt ook de Kerkuil een signaal afgeven naar de buitenwereld. De boodschap aan andere Kerkuilen die op zoek zijn naar een geschikte nestplaats is: Barn Owl is here….soo bite the dust.