Als onderdeel van mijn werk, ondersteun ik 3 herstelwerkgroepen (=zelfhulpgroepen). Onderstaand interview met een groepslid wordt afgedrukt in het personeelsblad.
Misschien ook interessant voor jullie om te lezen?
Ruud Drost (38): "Sinds drie jaar ga ik iedere drie weken naar de herstelwerkgroep. Altijd. Alleen sneeuw en ijzel houden me tegen. Met de mensen in mijn groep heb ik door de jaren heen een fijn contact opgebouwd. Ik ken ze goed, en zij mij. Ik beschouw ze als vrienden, al zoeken we elkaar niet thuis op. Laatst vroeg iemand me of ik niet in een andere groep wilde, maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt.
Ik hoor stemmen, al sinds mijn kindertijd. Vanaf mijn twaalfde tot mijn vijfendertigste gebruikte ik drugs, alles wat je maar kunt verzinnen. Nu ben ik al 3,5 jaar van het zware spul af. Hoe me dat afgaat deel ik in de groep. Ik kan er mijn verhaal kwijt. We vertellen elkaar alles. Echt veel meer dan bij de psychiater. Dat kan omdat er een sterke vertrouwensband is en herkenning over en weer. Het is ook geen eenrichtingsverkeer, maar echt delen. En wat er tijdens de bijeenkomsten wordt gedeeld gaat niet naar buiten. Wel maken we notulen. Een hulpverlener komt er niet binnen. Die vragen dat wel eens, maar dat willen wij absoluut niet. Zij kunnen straks het boek lezen dat we over onze bijeenkomsten willen maken.
Bij de herstelwerkgroep ontmoet ik mensen die dezelfde ervaringen en problemen hebben als ik. Al is er niemand met zoveel ervaring in de psychiatrie als ik. Ik was 3 toen ik voor het eerst werd opgenomen. Daardoor kan ik de anderen tips geven. Bijvoorbeeld, wanneer je stemmen hoort, moet je er als buitenstaander naar luisteren. Jij bent je stemmen niet. Neem afstand door waarnemer van je stemmen te worden. Mij heeft dat erg geholpen.
Er is één groepslid met gelijksoortige ervaringen als ik: ook hij ziet mensen die er niet zijn. In het begin is het best eng als je andere realiteiten lijkt te betreden, maar daar ben ik inmiddels niet meer bang voor. Daar kan ik het met hem over hebben. Hij weet dan precies waar ik het over heb; kan mijn zinnen afmaken. Dat is wel heel bijzonder. Door de herstelwerkgroep weet ik dat ik niet de enige ben die vreemde dingen meemaakt. Ik dacht vroeger dat alles wat er in de wereld misgaat mijn schuld is.
Eigenlijk is het ook gewoon heel gezellig. Soms op het chaotische af. De stemming is nooit negatief. Natuurlijk heeft iemand wel eens een rotdag, maar dan proberen we die persoon te helpen.
Er is koffie, en één keer per jaar gaan we met de groep uit eten. Dat is toch wel een hoogtepunt.
_______________________________________________________
