Laatst was ik weer eens aan het nadenken. Ik en nadenken….rare combi (ik weet 't…….)
Waarom ben ik eigenlijk een weblog begonnen en waarom zijn er zoveel diverse weblogs te vinden op deze wonderlijke elctronische snelweg?
Eens kijken of ik daar wat zinnigs over op papier krijg:
Zelf ben ik een weblog begonnen omdat nu niet bepaald een 'standaard leven' heb geleid. Daarbij zeiden diverse vrienden, bekenden en collega's ook wel eens tegen me: jij moet gaan schrijven. Nu heb ik in mijn leven al zoveel 'gemoeten', niet van anderen maar vooral van mezelf (dwang = moeten, poor me, but i am gonna beat it, yes I will..)
Een weblog schrijven voelt echter niet als 'moeten', integendeel door hier te schrijven heb ik heel veel leuke, aardige, gekke, bizarre, indrukwekkende, gewone, gestoorde, lieve, idiote, vriendelijke, mensen mogen 'ontmoeten'……….
Mooi woord, trouwens, 'on-tmoeten' : niet moeten staat er eigenlijk. Ook heb ik ontdekt dat diverse bloggers een eigen schrijfstijl hebben ontwikkeld.
Ook zo'n mooi woord: 'on-twikkelen': alsof er iets vrij komt…..
Blogs blijken er in alle soorten te zijn, de een plaatst allerlei persoonlijke schrijfsels, de ander houdt zich bezig met zijn of haar opgroeiend grut, weer een ander schrijft graag over dieren.
Over een leuke ontmoeting, een mooie caissiere, een regenachtige dag, sexualiteit, hornaren, liefdes, jeugdsentiment, muziekjes, eenzaamheid, geluk, gek zijn…….. kortom, overvanallesennogwat wordt geblogd.
Sommige bloggers werken met plaatjes of foto's om hun blog op te smukken, anderen zetten alleen tekst. Iedere weblog heeft zo zijn charme. Ik laat me graag verassen door de verschillende bloggers………….eigenlijk ben ik een beetje verslaafd aan mijn virtuele, electronische vriendjes en vriendinnetjes, want zo beschouw ik ze nu toch langzaam.
Mijn weblog (én die van anderen): mijn beste therapeut(e)…..
Help!! I'm getting an addict!
Morris, the one and only