Het is 1947.
Wij hebben godsdienstles op school. Onze leraar is een jonge pater franciscaan. Hij vertelt ons – het gaat over schisma’s – een ervaring van hem van kort voor de tweede wereldoorlog.
Wij hebben godsdienstles op school. Onze leraar is een jonge pater franciscaan. Hij vertelt ons – het gaat over schisma’s – een ervaring van hem van kort voor de tweede wereldoorlog.
Hij was op studiebezoek in Londen en bezocht op een vroege morgen een willekeurige kerk. Omdat hij al was ingetreden in zijn kloosterorde mocht hij priesterkleding dragen. Hij was met een paar vrouwtjes de enige mannelijke kerkbezoeker. Tien minuten voor de dienst zou beginnen wordt hij op zijn schouder getikt en een priester vraagt hem, of hij zo goed wil zijn bij hem als misdienaar te functioneren. Hetgeen hij natuurlijk toestemt.
Toen ze beiden gekleed voor de dienst voor het altaar aankwamen, begon die priester te bidden
>In the name of the Father, the Holy Son and the Holy Gost Amen. I’ll go upon to the altar of God !<
Zijn misdienaar verstijfde, stond op en zei luid
>You can go where you will, I’ll go here I will !<<.
>You can go where you will, I’ll go here I will !<<.
En liep weg !
Dit was dus zo’n 20 jaar voor het Tweede Vaticaans Concilie en het gebruik van de engelse taal in de eredienst was het enige kenmerk, dat de Anglicaanse Kerk onderscheidde van de r.k.- kerk.
Zo’n verhaal blijft je alleen al bij door de door genoemd Concilie gewijzigde situaties. Dat verschillend taalgebruik, was dat nu wel zo’n wijs besluit, dat veel (ongeletterde) gelovigen binnen de Kerk en binnen de kerk zou moeten houden?
Weer twintig jaar later, toen eens een oost-europese katholiek Nederland bezocht en hier, als thuis, per se naar de kerk wilde op zondag, was zijn verzuchting > Wat mis ik het Latijn! Jullie met jullie beat-missen, ik kan zelfs de normale inhoud van een viering niet meer herkennen!<
Deze week kwam het hele verhaal weer heftig boven drijven. Als een vet vlek op de soep. Een keer om 12 uur en een keer om een uur maakte de Radio Nieuwsdienst (heet dat nog zo??) bekend, dat er tussen de Anglicaanse kerk en de r.k.-kerk al enige tijd gesprekken gevoerd worden over een hereniging. Vermeld werd ook, dat de Anglicaanse Kerk de paus als hoofd van de kerk zal erkennen.
En als dit toch wel opzienbarende nieuws een plekje gekregen heeft in je gedachten, dan komen al gauw de praktische vragen naar boven. De taalkwestie is dus inmiddels allang geregeld.
Maar hoe zit het met het aanzienlijk aantal vrouwelijke pastores in de Anglicaanse kerk ?
Hoe moet het gaan met de in de regel gehuwde Anglicaanse priesters en hogere geestelijken ?
Maar hoe zit het met het aanzienlijk aantal vrouwelijke pastores in de Anglicaanse kerk ?
Hoe moet het gaan met de in de regel gehuwde Anglicaanse priesters en hogere geestelijken ?
Natuurlijk is overal wel een oplossing voor te vinden.
En een grote optimist kan zelfs gaan hopen, dat dit een aanleiding kan zijn om wereldwijd het celibaat af te schaffen en vrouwen »tot het ambt« toe te laten.
Maar een nog groter raadsel is typisch nederlands !!
Waarom dit bericht tweemaal op de radio brengen en er dan op radio en televisie verder over zwijgen ??
Waarom maken andere televisiezenders, zelfs een duits programma, (dat over godsdiensten gaat) er geen melding van?
Is hier gelekt ? In ieder geval buiten Moscovitsch om !!
Waarom dit bericht tweemaal op de radio brengen en er dan op radio en televisie verder over zwijgen ??
Waarom maken andere televisiezenders, zelfs een duits programma, (dat over godsdiensten gaat) er geen melding van?
Is hier gelekt ? In ieder geval buiten Moscovitsch om !!
We kunnen alleen nog in spanning gehouden worden over eventuele volgende bekendmakingen.
Of een biecht van de radio, dat er toch niets van waar is.
