Een levensloop is hoe een leven liep, tot aan de rolstoel !
Als het moet.
Johan werd met een kwaal geboren. Bronchitis.
In hoeverre zijn pa, die zware sigaren placht te roken, daaraan schuld geweest is, kunnen nu alleen nog die instanties bewijzen, die propageren, dat er bij zwangere vrouwen, zogende vrouwen en kleine kinderen niet gerookt behoort te worden. Maar toen was je geen man, wanneer je niet kon roken.
Gelukkig was het zijn vader, die de geografische situatie van de woonplaats en het in het bezit zijn van zijn oldtimer (maar toen hoogst modern) wilde uitbuiten in zijn weinige vrije tijd met vrouw en kind(eren) naar het zand, de zon en de zee te rijden. Om op adem te komen, zeg maar.
Met een bijna complete lijst van alle (kinder)ziekten aan zijn CV, kwam Johan na zijn diensttijd in het bedrijfsleven terecht.
Een van zijn onhebbelijkheden was, dat hij (bijna) ieder najaar en voorjaar last kreeg van de (hollandse) griep, nee, gelukkig geen influenza. Maar deze regelmaat had wel tot gevolg, dat hij bij zijn bazen, die daarin heftig ondersteund door de bedrijfsartsen, als een psycho-somatisch geval bekend stond. Dit werkte kennelijk zo aanstekelijk, dat zijn vrouw het een reden vond, bij gelegenheid van zijn pensionering aan te kondigen, haar eigen wegen te willen gaan. Echter, zonder hem te verlaten. Maar hij had al te veel haar zuur verdiende vakanties verpest.
Nu zou je kunnen denken, dat deze psycho-somatische verschijnselen wel over zouden zijn, wanneer Johan van zijn (voor)pensioen mocht gaan genieten.
Niets bleek minder waar ! Waaruit zijn »omgeving« de gevolgtrekking had kunnen maken, dat het al die jaren wat minder psycho-somatisch was geweest, dan altijd werd aangenomen. Maar dit inzicht kwam niet. En dat kwam ook door het vervolg van de geschiedenis.
Nadat hij zijn voorjaarsgriep, de eerste van zijn VUT, erop had zitten, bleek, dat er »iets« was achtergebleven (?) op zijn kaak, aan de linkerzijde.
>Dokter, is dit een normaal verschijnsel, zo na een griepje ?
>Nou, nee. Dat niet !
Johan werd doorgestuurd naar het plaatselijke ziekenhuis. Waar de chirurg zeer bedenkelijk keek. En handelde. Na enkele maanden vol met onderzoeken kwam een vrachtwagen met een MRI-scan-apparaat langs bij het ziekenhuis en Johan mocht ook instappen. Resultaat, een zeer opgeluchte chirurg mocht hem doorverwijzen naar de kno-arts-collega. Die er veel meer in zag, dan werd aangenomen.
En zo kwam Johan in de molen van een academisch ziekenhuis. Een half jaar nadat de huisarts hem had doorverwezen werd Johan van een tumor ontlast. Maar…
Hoe en wat bleef nog verborgen. Zelfs hier kon niet worden vastgesteld, welk van de honderden soorten kanker het betrof. De hoop werd gesteld op een wereldwijde uitvraag onder collega’ s. En dit leverde inderdaad een dubbele naam op van een kwaal, die maar zelden voor kwam. Kort en goed… een goedaardige soort kanker, dat alleen met operaties te bestrijden is.
Ik ben het met Johan eens, dat de term goedaardig een »vlag op een mestschuit« is ! Tumoren, of welke naam de medische wetenschap er aan mag en moet geven, horen niet in het lichaam (niet menselijk en niet dierlijk!), zitten er dus in de weg en bespoedigen hoe dan ook de dood.
Het resultaat was dan ook te verwachten. Een der beste chirurgen van Nederland wist met een urenlange operatie de boosdoener te verwijderen. En na geïnformeerd te zijn, konden men gaan wachten op de volgende manifestatie. Die dan ook prompt kwam. In een wat dramatische tweede operatie verdween ook de tweede goedaardige tumor. Deze had echter een voor Johan zeer nare bijwerking, die hem ongewild veel van zijn levensvreugde ontnam. En zo volgende, geheel volgens de verwachtingen weer een derde operatie. Een succes voor het zelfde chirurgen-team.
De regelmaat van twee jaar veroorzaakte ook in het jaar daarop de noodzaak van een nieuw MRI-onderzoek.
Dit maal liep alles wat anders. Toen Johan bij zijn chirurg kwam, moest die hem mededelen, dat er nu twee tumoren in de zelfde regio zijn vastgesteld. Dat zou nog niet zo erg geweest zijn, ware het niet, dat >> de beelden hebben aangetoond, dat het hele gebied van de drie eerdere ingrepen alleen nog uit littekenweefsel bestaat. En littekenweefsel biedt geen (aan)hechtingspunten meer, die een volgende operatie mogelijk maken.
>>Ik wens u nog het allerbeste!<< en de deur van de spreek-behandelkamer viel achter Johan dicht.
Die nacht droomde Johan van twee zwarte protocollaire Friese paarden voor een zwarte koets. En een begrafenisondernemer, die na de begrafenis aan zijn weduwe vroeg, of hij de afgestorvene mocht overpakken in een zak, zodat hij de kist weer kon verkopen!
In het jaar dat volgde zag Johan op de tv een reportage van een nederlandse chirurg, die iets nieuws bedacht had. Die vond het zonde voor de medische wetenschap, dat er veel gegevens verloren gaan wanneer men ongeneeslijk, zeg maar uitgeprocedeerde, patiënten overlijden. Waarbij dan nooit meer wordt vastgesteld hoe, waarom, waaraan ze uiteindelijk aan zijn overleden. Dat zou de medische wetenschap zonder al te veel moeite een hoop nuttige informatie verschaffen. Maar, het kostte natuurlijk wel weer geld en dat »is er toch nooit«.
Toen Johan toch weer eens bij zijn chirurg op bezoek kwam, vertelde hij dit toen actuele geval en de dokter luisterde aandachtig.
En zo werd de controle op Johan her-ingevoerd. Ieder half jaar een visite en eens in de twee jaar een MRI-onderzoek. Johan zei >> Wie dit eens heeft meegemaakt, weet dat het geen lolletje is, maar ik heb het er graag voor over! Je weet nooit, hoe er nog eens mensen geholpen kunnen worden met deze ervaringen!<<
Toen de tijd van twee jaar weer eens voorbij was, mocht Johan weer voor de Man met het IJzeren Masker spelen, zoals hij dat zelf noemde. Na de gebruikelijke drie weken mocht hij terug komen voor de uitslag.
Hij wilde later niet te veel over deze gebeurtenis uitweidde. Maar met een stralend gezicht vertelde hem de chefarts, aan de hand van een brief van de radioloog, dat
>>het MRI-onderzoek had vastgesteld, dat een van de twee tumoren was »verdwenen« en de tweede had ook een verandering ten goede ondergaan<<.
Nee, net zo min als het ontstaan van dit soort goedaardige tumoren kan worden verklaard, net zo min als er enig ander resultaat te behalen valt dan een operatie, zo is deze ontwikkeling niet te voorzien, noch te verklaren.
Nog groter dan de dankbaarheid bewezen met drie succesvolle operaties, is de erkentelijkheid van Johan voor de kno-artsen in dit academische ziekenhuis, dat ze de suggestie van het >blijven vervolgen van een hopeloos geval<< hadden overgenomen. Hij zou anders nooit van dit goede nieuws hebben kunnen genieten.
En zo heeft hij ook de moed niet opgegeven nog eens zijn tachtigste verjaardag te kunnen vieren. De hoop sterft het laatst, ook in Nederland.