Zij en ik en zij
Kun je je voorstellen, dat je al jaren een weblog voert (heet dat zo ??) en dat je dan in een dagelijks schrijfsel niet verder komt dan
>ik heb vandaag maar geen vier, maar drie boterhammen gegeten<?
Wie wordt geacht dit nog te lezen ? Nu, mijn achting en aandacht heeft dit niet. Maar ik schrik er niet van.
Het ligt veel aan de persoon en diens weblog. Daar moet je maar net, dus toevallig, tegenaan lopen!
Waar ik wel van schrok was, dat ik bij de opening van de »mijne« vanmorgen het scherm gevuld werd met html-regeltjes, die me niets zeiden, maar me alleen in een afkeerwekkende opwinding brachten. Ik stel mezelf niets voor, dus zoek ik ook de schuld bij mezelf.
Vanmiddag na de siësta was alles ineens weer normaal.
Zo gaat het niet al te vaak in het leven. Daarom houden we ons maar al te graag vast aan positieve ervaringen. Een kennis werd 13 jaar geleden verteld, dat er een tumor in zijn hoofd groeide. Latere operaties brachten geen definitieve oplossing. Maar onlangs hoorde die persoon, dat de tumor verdwenen was. Spontaan ? Was onbekend. Is nu de horizon – op weg naar de 80 – weer helder in beeld ? Ik denk het niet, want een heel rijtje chronische kwalen heeft zijn intreden gedaan, veroorzaakt pijnen. En bijna alle vak-artsen doen hun best, die 80-norm te bewerkstellen.
Het vreemde is, dat er een kapitaal aan medicijnen wordt geslikt, tegen alles wel wat. Maar als er een of andere verbetering optreedt, kan niemand met zekerheid zeggen, dat het DIE medicijn was, die er verantwoordelijk voor is, dan wel was. En als er weer een serie slaaploze nachten volgt, weet niemand te zeggen, dat het juist die kwaal is, die dit veroorzaakt.
En als ze het helemaal niet meer weten, dan >>zit het tussen de oren<<. Vroeger zeiden ze »psycho-somatisch«. Maar dat was nog in de tijd, dat er mensen genazen van zware hoofdpijnen, alleen door het aanwenden van steunzolen.
Prachtig die ontwikkelingen in de medische wetenschap. En niet te vergeten de techniek er rond om heen. Ga vooral voort met dit allemaal. Duitsland verwacht in 2020 een aantal van 44.000 honderd-en-meer jarigen ! Is al net als de AOW, niet meer te betalen.
Maar ik daag alle ministers uit, die nu hun beslissingen nemen, maar over enkele jaren zelf met de gevolgen van die zelfde beslissingen worden geconfronteerd. Zijn ze niet bang om er dan zelf het slachtoffer van te worden ? Zij zullen het zelf niet zeggen, omdat ze meest zo gelukkig zijn na hun ambtsperiode zich in de pulp van de anonimiteit terug getrokken te hebben. En dan is vaak maar beter ook !
En zo is ook hier »de Afloop« nog steeds onzeker.