Het boekje van Pierre Rosanvallon, Democratie en tegendemocratie, dat bij gelegenheid van de Spinozaprijsuitreiking door uitgeverij Boom werd uitgegeven en waarin onder meer de tekst van Rosanvallon’s lezing bij die gelegenheid op 23 november 2012 is opgenomen, heb ik doorgekeken. Geen greintje Spinoza in te bespeuren!
In het blog van 22 februari 2012 n.a.v. de bekendmaking van de laureaat, schreef ik er benieuwd naar te zijn “of Rosanvallon in zijn politieke werken, waarin hij de grondslagen van het democratisch burgerschap behandelt, ook Spinoza´s politieke filosofie betrekt – maar dat is geen criterium voor de Spinozalens.” Waarop Wim Klever in een reactie veronderstelde: “Het zal ook wel de bedoeling zijn geweest van de schenkers van de Spinozalens om hem daartoe uit te lokken.”
Hoe naïef kun je zijn. Je kan de Spinozalens blijkbaar in ontvangst nemen zonder naar Spinoza te verwijzen. En je kunt theorieën over de democratie ontwikkelen zonder ooit eens naar Spinoza te hebben omgezien. Ook Maarten Meesters van wie een interview met Rosanvallon in het boekje staat, heeft geen enkele vraag in die richting.
Spinoza? Is om volkomen te negeren – zo passé…
