Van fotograferen en fotograveren…

0
855

Soms kan er een aanleiding zijn om de belangstelling van de mens eens – en/of voor bepaalde tijd – op één zeker onderwerp te fixeren. Je laat dan alles wat je over dat onderwerp weet, en kent, en kunt vinden de revue passeren. Je gaat deduceren en combineren, zoals heel vroeger een bekende detective- romanfiguur altijd placht te zeggen.

Zo herinner je dan, dat je eens gelezen hebt, dat muziek en foto’s veel gemeen hebben.

Er zijn mensen, die helemaal gelukkig worden, wanneer ze een muziekpartituur kunnen doorlezen, bestuderen, nakijken. Lekker thuis, in de kamer of in de tuin. In de metro of in de trein. Het heeft iets geheimzinnigs, want anderen, omstanders zien alleen de omslag, wat de »tekst« is, daar komen ze niet achter. Het enige, dat men kan vaststellen is de gelukzalige glimlach, die het bij de lezer kan oproepen.
Die dan kennelijk in staat is, om wat hij ziet om te zetten in datgene, wat bedoeld is. Of wat bedoeld zou kunnen zijn. Men kan het als het oplossen van een raadsel beschouwen. Voorwaarde is wel , dat de lezer er zelf wat mee kan aanvangen. Iemand, die niet weet wat het teken van de mol inhoudt, hoeft er niet aan te beginnen. Je moet toch minstens weten, dat wanneer je leest >pppp<, dat je het nauwelijks mag kunnen horen. Anders gaat er een hoop vreugde van de herkenning verloren, ook als je de muziek nog nooit gehoord hebt.

Maar er moet met dit soort lezers wat aan de hand zijn. Ze moeten minstens verstand van muziek hebben, anders begrijpen ze de tekens niet eens, die elders in de intermenselijke communicatie niet voorkomen. Ze moeten ook de nodige fantasie bezitten, een soort inlevingsvermogen om in hun lijf dat te verwerken, wat ze zien. Anders is hun handelen zinloos en kunnen ze net zo goed postzegels gaan sparen.

Maar is dit dan wel muziek ???
Wat gaat hier bij het beleven van muziek niet allemaal verloren ?
Zijn er 53 andere mensen, die zeggen ook van muziek te houden, die verklaren deze lezers voor gek. Die muziek bestaat alleen in hun fantasie en wat het product is, dat er door wordt opgeroepen, dat wordt alleen door henzelf bestemd en niet door degene, die deze muziek heeft geschreven.
Muziek is dan pas muziek,wanneer ze door de trilling van het oor wordt overgebracht naar de hersenen. Dan pas wordt echt een gevoel van emotie opgeroepen, datgene wat door de componist werd bedoeld. En dan kan men nog een hele verdere discussie opzetten, wat daarin dan de rol van de uitvoerder moet, en of, kan zijn.

Maar nu zijn er geen 127 pagina’s met notenbalken en andere muziektekens, maar 127 pagina’s met »menselijk schoon«. Afbeeldingen van het menselijk lichaam, ook verzameld in een band, in een boek.
Dat je heerlijk in je tuin of in je huiskamer kunt bekijken. Of in de trein of in de metro. De mede-aanwezigen zien alleen maar de omslag, de band. Dus heb je al het voordeel, dat je beschikt over een soort geheimzinnig materiaal, dat alleen voor jou bestemd zal zijn.
Je hebt je ogen en die zien wat ze zien. Niets meer en niets minder.
Het werk van fotografen, die soms niet fotograferen, maar fotograveren. Maar altijd is het alleen het oog, dat gebruikt wordt. Zoals bij de partituur wordt hier iedere andere zinswaarneming bij uitgesloten. En dat kan voor fotografie voldoende zijn.
Tenzij….
er een ander doel mee werd bedoeld. Het opwekken van erotische gedachten, verlangens, fantasieën. Zelfs wanneer we porno uitsluiten, dan zijn er nog te veel tekortkomingen.
Zou men dit doel willen bereiken, dan moet men weten, dat er van alles verloren gaat door gebrek aan geur, reuk en gevoel. De benodigde hormonale werking blijft uit.
Zoals de intentie van muziek, bedoeld door ‘n componist, niet overkomt, wanneer men alleen maar een partituur leest.
De conclusie kan dus zijn, dat dergehjke fotografie teveel mist om voldoening te kunnen geven. En moet de artistieke waarde van de foto wel zeer hoog zijn, om foto’s daarvoor te gebruiken. Men kan ze anders gewoon beter weglaten.