Uit de kerk mee koffiedrinken.
Een sport die ik ken nog van mijn grootouders. En ook mijn ouders deden dit. Wat minder vaak, maar toch. Lekker op het kleine terras in hun tuin. Met uitzicht op de zandbak, waarin wij eerst mochten spelen. Waar mijn vader, tegen de kattenpoep drie groenhouten luiken had laten aanbrengen.
En zo zitten wij nu bij Cor en Petra op het balkon van hun flatje. Het uitzicht wordt bepaald door wat de groene handen van Petra vermogen. Een bescheiden zee aan kleuren, die, op de jasmijn na, tegenwoordig nog wel een lust voor het oog, maar niet meer voor de neus zijn. Ze kijken uit in een soort parkje, dat door de gemeente is aangelegd. In Den Haag zouden ze dat (vroeger) een waterpartij genoemd hebben. Tegenwoordig heet dat in Overbodig Engels the wetlands. Als we eens in geringere mate te maken krijgen met wat ze nu in de VS, Honduras, Duitsland en noem nog maar zo’n twintig staten op, dan zal het Hoog Water hier een paar dagen later pas zijn alarmverwekkend peil krijgen.
En wat dan ??? Zijn er dan roeiboten beschikbaar ?
Cor lacht er maar eens om en Petra zegt
> Ik heb nog steeds mijn zwempak. Dan zwemmen we toch gewoon naar de dijk !
Tussen de bomen van het parkje valt er een op. Het is een zilverberk, moet al een ouwetje zijn, wat knoestig in zijn bijna witte bast. Petra ziet me kijken en zegt tussen twee slokjes koffie door
> Da’s onze wonderboom!
Cor valt haar bij.
> Die had al weg moeten zijn, eerverleden jaar was ze er ziek genoeg voor. Er zat maar weinig blad meer aan. Zodoende was ze geen gevaar, dat ze bij de bewoners het licht weg zou houden. Maar de mensen, die er het dichtst bij wonen, hebben een actie gestart om de boom te behouden. De gemeente heeft nu eens gunstig gereageerd. Er werd een boomexpert bijgehaald, die een snoeiplan heeft opgesteld. Dat moest wel, want bij een storm zou men nooit zeker kunnen zijn, dat alle dooie takken aan de boom blijven zitten. Je moest er niet aan denken, wanneer die dan door je raam naar binnen waaien.
Petra > Je wist niet wat je zag. De meeste dooie takken, soms zo dik als de stam zelf, werden gedeeltelijk gesnoeid. Kijk maar, de restanten zijn nog net zichtbaar. We waren al bang, dat we later zouden zeggen, dat ze ‘m maar beter helemaal hadden kunnen weghalen.
Cor > Vorig jaar was het nog niet veel, er kwam nog maar weinig blad aan. Een buurman zei eens smalend, dat het op een oude vrouw aan ‘n nudistenstrand leek.
Nu, dan was het wonder nu wel voltrokken. Het bladerkleed was mooier dan alle bomen rondom. Slechts de oude kale stronken, die er her en der uit staken deden nog herinneren aan wat het voor twee jaar geweest was.
Petra > Er zijn mensen, die het met het herstel van een kankerpatiënt na een chemokuur vergelijken. Haar, dat mooier terugkomt, dan het er voor geweest is.
Cor > En bomen zijn net als mensen. Je hebt er soms angst voor, als je hoort waar ze allemaal mee te maken kunnen krijgen. Een van onze buurvrouwen kreeg van het een op het ander moment kanker. Nou ja, dat zeg je dan zo. Natuurlijk had ze het al langer, maar door een onnozel feit komt het in eens uit.
Petra > Het was zo erg, dat ze al niet meer van de huisarts naar huis mocht. Ze werd vandaar per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. De gewone gang van zaken. Operatie van vele uren. chemokuren. We hadden er niet veel vertrouwen meer in. Na de chemokuren was en bleef ze zich akelig, rot en echt ziek voelen. Tot een latere controle, zo’n jaar na de operatie.
Cor > Ze moest weer terig voor controle. En toen kreeg ze te horen, dat ze niet meer naar huis mocht. Trombose in een been. Levensgevaarlijk om nu nog te lopen. Maar ze zei tegen de dokter >>Ik moet naar huis. Mijn man begint te dementeren, weet niet meer van links en rechts. Die kan onmogelijk alleen thuis blijven. En hij is nog veel te goed voor een verpleeghuis.
Petra > Ze moest een verklaring tekenen, dat ze weg ging op haar eigen risico. Maar ze bleef erbij: Wat moet, dat moet !
Cor > En het ging haar, zoals het die boom gegaan is ! Dan wel achter een rollator, maar ze doet nu weer boodschappen.
Petra > En bij de laatste controle zei de dokter, dat ze een half jaar weg mocht blijven.
Ik vroeg of ze er zelf een verklaring voor had ?
Cor > Zij heeft haar buurvrouw verteld, dat ze in die wanhopige, slaaploze nachten alleen nog heeft kunnen bidden. En daarbij simpel gevraagd heeft>>of ze alleen maar het goede en juiste zou mogen doen en het verkeerde automatisch mocht laten<<. Wij zouden van een wonder spreken, maar dat doen zij niet zo.
Er is echt meer tussen hemel en aarde dan wij denken. Voor mensen. En voor bomen.
