Vreemde ervaring,
Ik ben op zoek naar een nieuwe pantalon. Het klink gek om het zo te zeggen, maar het werk van mijn diëtiste heeft vruchten afgeworpen. Liever zo dan andersom, zou Kale Koos zeggen. Dus ga ik een modezaak binnen, roltrap op, lift weer omlaag.
Ik ben op zoek naar een nieuwe pantalon. Het klink gek om het zo te zeggen, maar het werk van mijn diëtiste heeft vruchten afgeworpen. Liever zo dan andersom, zou Kale Koos zeggen. Dus ga ik een modezaak binnen, roltrap op, lift weer omlaag.
En dan zie ik in de verte een bord met Herenmode. Ik moet wel langs de Damesmode om er te kunnen komen. Al wandelend bedenk ik, dat hier nog niet de bordjes zijn verhangen. Dat hier mannen nog heren heten en vrouwen dames genoemd kunnen worden.
Ik kies er voor niet langs al die bontgekleurde vakken te lopen, dus schuif ik langs de wand in de richting van mijn bestemming.
Wanneer ik langs de paskamers loop, hoor ik in eens een flink kabaal. De dame, die er binnen kleding staat te passen, heeft kennelijk haar evenwicht verloren en na een golf van lichtgroen gordijnstof valt ze half ontkleed naar buiten. De poging om nog met een hand een van de wandjes te grijpen lukt en daarmee trekt ze zich gelijk weer omhoog.
Pijnlijk moment voor de mannelijke passant, want wat is wijsheid ?Een handje uitsteken om te helpen of doen alsof je neus bloedt? Het eerste kan een tik op je kop opleveren, bij het tweede is de reactie onbekend. Misschien denk ze > Waarom helpt die vent niet even?
Maar je zou denken, wanneer je pas toch even stokt, waarom trekt ze niet gelijk het gordijn weer dicht. En dan is een korte blik naar binnen voor een bijna voor de hand liggende reden. Haar witte beha kan niet verhullen, dat er niets meer te verhullen is.
Is misschien daardoor haar schaamtegevoel voor een dergelijke situatie zodanig afgenomen, dat het is, alsof je haar hoort zeggen > Waarom zou ik me nog – zoals dat in de volksmond nog heet – moeten schamen ?
Inmiddels is een verkoopster toegesneld en die trekt met een handbeweging de groene lap weer op z’n plaats.
Ik kies er voor niet langs al die bontgekleurde vakken te lopen, dus schuif ik langs de wand in de richting van mijn bestemming.
Wanneer ik langs de paskamers loop, hoor ik in eens een flink kabaal. De dame, die er binnen kleding staat te passen, heeft kennelijk haar evenwicht verloren en na een golf van lichtgroen gordijnstof valt ze half ontkleed naar buiten. De poging om nog met een hand een van de wandjes te grijpen lukt en daarmee trekt ze zich gelijk weer omhoog.
Pijnlijk moment voor de mannelijke passant, want wat is wijsheid ?Een handje uitsteken om te helpen of doen alsof je neus bloedt? Het eerste kan een tik op je kop opleveren, bij het tweede is de reactie onbekend. Misschien denk ze > Waarom helpt die vent niet even?
Maar je zou denken, wanneer je pas toch even stokt, waarom trekt ze niet gelijk het gordijn weer dicht. En dan is een korte blik naar binnen voor een bijna voor de hand liggende reden. Haar witte beha kan niet verhullen, dat er niets meer te verhullen is.
Is misschien daardoor haar schaamtegevoel voor een dergelijke situatie zodanig afgenomen, dat het is, alsof je haar hoort zeggen > Waarom zou ik me nog – zoals dat in de volksmond nog heet – moeten schamen ?
Inmiddels is een verkoopster toegesneld en die trekt met een handbeweging de groene lap weer op z’n plaats.
Wanneer ik vijf minuten later in mijn herenslip op het stoeltje ga zitten om mijn nieuwe pantalon te passen, bedenk ik me, wat ik zou voelen, wanneer ik me al bukkend naar mijn schoenen, ook van dit bankje af zou donderen en zo in de winkel tussen het publiek zou vallen? Ik zou me trots moeten voelen, dat mijn buikje zo aardig verdwenen is, dat ik een krappere broek moet hebben. Maar vanwege mijn onderbroekje zou ik me daadwerkelijk wel schamen en er zal geen verkoper zijn, die mij er weer bovenop helpt !
Is een mens ooit wel baas over zijn eigen gedachten in relatie tot die van zijn omgeving ?
