Deze zin van Alexandre Kojève uit An Introduction to the Reading of Hegel (Ithaca, NY: Cornall University
Press, 1969) pp. 129] had ik al eerder in een blog over Kojève. Soms heb ik inderdaad wel eens dat gevoel
als ik probeer moeilijke teksten van, maar vooral over Spinoza te doorgronden:
om gek van te worden, soms.
Toen ik dit zinnetje weer tegenkwam in een stuk dat ik in
dit blog wil signaleren, besloot ik daar maar eens de titel van dit blog van te maken. Het
gaat om het volgend redelijk omvangrijk stuk:
David Campbell, "Louis Althusser and the End of
Classical Russian Marxism: Spinoza, Hegel and the Critique of Dogmatic
Marxism". in: Critique: Journal of
Socialist Theory, Volume 42, Issue 4, 2014, Special Issue: Marxism and
Islam, p. 1 – 48 [cf. het stuk is ook te vinden als PDF]
De aanleiding is Louis Althusser’s poging of aanpak om het Marxisme
niet (meer) via Hegel, maar op basis van Spinoza te reconstrueren. Campbell’s
opzet is om weer van Spinoza’s ‘dogmatische epistemologie’ die centraal zou
staan in Althusser’s hervorming af te komen door op zijn beurt nog eens Hegel’s
kritiek op Spinoza naar boven te halen. Dit vooral daar er volgens hem in het
denken van Marx geen enkele grond voor was daar het al een voldoende adequate
uitdrukking van het dialectisch materialisme was.
