De afgelopen maand werkte ik hard, heel hard. In de psychiatrie.
Ik heb een arbeidscontract voor 18 uur per week in een wijkteam dat ambulante hulp (zoveel als mogelijk bij mensen thuis) verleent. Een zgn assertive community treatment-team.
Mijn job is nieuw. Dat heeft zo zijn voordelen: je bent de eerste en kunt pionieren.
Het heeft zijn nadelen: mijn functieomschrijving is, na 19 maanden, nog steeds niet gemaakt. Aldus verdien ik met die 18 uur 'maar' 700 euro netto per maand.
Mijn directeur betaalt me daarvoor via een legale constructie buiten mijn arbeidscontract 175 euro per maand.
Verder geef ik – met die 3 andere ervaringsdeskundigen – in het psychiatrisch ziekenhuis, adviezen aan professionals. Dat is heel erg leuk om te doen, te meer daar ik dit als een begin zie van de 'vermenselijking' van psychiatrische zorg. Ik ontvang voor die adviezen ongeveer 120-240 euro aan irischeques per maand.
Ik schreef deze maand ook nog een column over de psychiatrie voor een huiskrant van de instelling en ontving daar 40 euro aan irischeques voor.
Ik ben overigens ook nog voor 45% arbeidsongeschikt. Volgens het UWV dan. Het UWV keert me daarvoor netjes 460 euro uit, per maand.
Ik ben klaar voor een contract voor 32 uur met een duidelijke functieomschrijving.Dat is voor de belastingbetaler goedkoper. Voor mij geeft het meer zekerheid. Voor de zorg in Nederland zou het waarschijnlijk ook goed zijn én bovenal zou het een geweldige stap voorwaarts betekenen mbt de emancipatie van de 'psychiatrische patiënt'. Wachten voor mij, alweer, op onwetende managers. Bizar
Simpel en effectief regelen gaat in Nederland niet (meer). Met mijn baan bemoeien zich momenteel een stuk of 30 ambtenaren. Van arbeidsdeskundigen tot 'reïntegratiegoeroes'. Van CWI-medewerkers tot 'jobcoaches'. van………..tot………..van………..tot………
Ik ga morgen naar het Kruidvat, hier in het dorp. Daar accepteert men die cheques.Ik ga 'wat' zeep halen, dan maar, van al dat werken ga je verdorie nog zweten…….
en t stapelt anders zo.