Sta, … King !!

Inderdaad! Bij een staking staat zelfs de koning stil! Zou het niet zo zijn, dat hij ‘n lakei de opdracht gaf, zijn auto voor te rijden in zo’n geval.

Maar nee, een staking treft in het algemeen de Onschuldigen.
Zij, die aan een bepaalde wantoestand niets kunnen doen, veranderen.
Zij, die aan die wantoestand ook geen schuld hebben.

Juist, ik heb het niet over een staking in een fabriek of laboratorium. Want hier worden wel meestal zij getroffen, waarvan men moet aannemen, dat zij op het gebeuren vooraf wel invloed konden uitoefenen, of feitelijk hebben uitgeoefend.

Maar ik heb het over een groot aantal »werknemers«, die in de een of andere vorm in overheidsdienst zijn. Dus ten dienste behoren te staan aan het gehele volk. Die in een groot aantal gevallen GEEN alternatief hebben.

Voor mij was de eerste kennismaking met dit fenomeen de Spoorwegstaking, die duurde van september 1944 tot de bevrijding in mei 1945. Ik was juist aan de NS overgeleverd om vanuit mijn nederige woonplaats de grote stad te bereiken om daar de middelbare school te bezoeken. Nu was dit maar korte tijd een geweldige handicap, want al voor november was de school alleen nog geopend voor duitse militairen, die uit Frankrijk en later België voor het front uitgevlucht waren.

De onaangenaamheid werd enigszins verzacht door een vrachtrijder, die ongeveer op dezelfde tijd richting ging en wiens scharminkelig paardje de maximumsnelheid had aangepast, zodat ik stiekem achterop kon springen, met de papieren boekenzak op de rug gebonden. Zo bereikte ik dan de verst afgelegen – t.o.v. de Stad – tramhalte. Fietsen was geen alternatief, die werden zelfs zonder banden nog gevorderd om het militair transport mogelijk te houden.
De kinderen van Versteeg gingen onder de wol, voor zover nog aanwezig, maar wel gewenst, want ook alle steenkool in Nederland werd gevorderd voor de oorlogsindustrie over onze oostgrens. Het spoorwegverkeer, dat nog geschiedde, gebeurde door duits personeel en materieel. Gemakkelijk voor de geallieerde luchtmacht. Want op alles wat er nog reed, kon worden geschoten. En zo werd vanuit de lucht nog bijgedragen het railverkeer tot een minimum te beperken.
Maar deze normen bestaan gelukkig niet meer. De algemene achtergrond, die zo’n gebeurtenis moest steunen, is vervallen.

 

Om een paar instanties te noemen: politie, brandweer, artsen, vervoerspersoneel, gemeentepersoneel, dat vuil ophaalt, ambulance-diensten. Deze kunnen allemaal de normale gang van zaken met een staking (on)aardig in de war gooien.

 

En altijd zijn het de gebruikers, die te kort komen. Nooit de mensen, die er de oorzaak van zijn, dat er »kiel ajn« gestaakt zou moeten worden. Nooit diegenen, die de gewenste verbeteringen in de weg staan of kunnen bevorderen.
En de organiserende vakbonden verklaren al vele jaren keer op keer, dat het niet de bedoeling is de slachtoffers te treffen. Maar helaas….!!

Toch waren er wel feiten, die deze bewering logenstraften. Want bijvoorbeeld bij een staking van het spoorwegpersoneel deed maar zelden het administratief, het bureau-personeel mee. Het was het perron- en het treinpersoneel dat staakten en die zijn het, die moeten zorgen, dat de reizigers op de perrons achterblijven. Ik weet niet, of dat bij tram- en buspersoneel op deze manier geregeld wordt.

 

En dit is dan ook wat ik die vakbonden verwijt. dat ze in de laatste 60 jaar nog steeds geen alternatief hebben bedacht, gevonden, uitgewerkt, dat hun werkgevende organisaties op enigerlei wijze dwongen aan hun gerechtvaardigde verlangens gehoor te geven.

 

Twee uitzonderingen zijn er geweest.
Bij brandweerstakingen. Toen personeel de hal (of meer?) van een stadhuis en een ministerie met het schuim hebben vol gespoten. Dat moeten hun bazen en collega’s gevoeld hebben!
De tweede was nog beter, maar werd om een onbegrijpelijke reden door een of meer rechters verboden. Namelijk het aanbieden van onbetaald vervoer. Als het dan geld moet kosten, dat hoefden de reizigers er niet de dupe te worden en de goede naam van het Openbaar Vervoer kwam minder in opspraak.

 

Maar ja, de Rechtelijke Macht heeft eigen normen en waarden en we moeten al blij zijn, dat we daar anderszins nog enigszins door beschermd worden.
Zeggen ze.

 

Dus mijn conclusie is, dat de vakbonden eindelijk eens iets moeten uitvinden om hun grieven tegen Gemeenten, Rijk of Brussel kenbaar te maken op een manier, die Gemeenten, Rijk en Brussel verstaan en niet het publiek in de gordijnen jaagt. Daar is geen vooruitkomen aan !