Maar nee, een staking treft in het algemeen de Onschuldigen.
Zij, die aan een bepaalde wantoestand niets kunnen doen, veranderen.
Zij, die aan die wantoestand ook geen schuld hebben.
Juist, ik heb het niet over een staking in een fabriek of laboratorium. Want hier worden wel meestal zij getroffen, waarvan men moet aannemen, dat zij op het gebeuren vooraf wel invloed konden uitoefenen, of feitelijk hebben uitgeoefend.
Maar ik heb het over een groot aantal »werknemers«, die in de een of andere vorm in overheidsdienst zijn. Dus ten dienste behoren te staan aan het gehele volk. Die in een groot aantal gevallen GEEN alternatief hebben.
Voor mij was de eerste kennismaking met dit fenomeen de Spoorwegstaking, die duurde van september 1944 tot de bevrijding in mei 1945. Ik was juist aan de NS overgeleverd om vanuit mijn nederige woonplaats de grote stad te bereiken om daar de middelbare school te bezoeken. Nu was dit maar korte tijd een geweldige handicap, want al voor november was de school alleen nog geopend voor duitse militairen, die uit Frankrijk en later België voor het front uitgevlucht waren.
De kinderen van Versteeg gingen onder de wol, voor zover nog aanwezig, maar wel gewenst, want ook alle steenkool in Nederland werd gevorderd voor de oorlogsindustrie over onze oostgrens. Het spoorwegverkeer, dat nog geschiedde, gebeurde door duits personeel en materieel. Gemakkelijk voor de geallieerde luchtmacht. Want op alles wat er nog reed, kon worden geschoten. En zo werd vanuit de lucht nog bijgedragen het railverkeer tot een minimum te beperken.
Maar deze normen bestaan gelukkig niet meer. De algemene achtergrond, die zo’n gebeurtenis moest steunen, is vervallen.
En de organiserende vakbonden verklaren al vele jaren keer op keer, dat het niet de bedoeling is de slachtoffers te treffen. Maar helaas….!!
Bij brandweerstakingen. Toen personeel de hal (of meer?) van een stadhuis en een ministerie met het schuim hebben vol gespoten. Dat moeten hun bazen en collega’s gevoeld hebben!
De tweede was nog beter, maar werd om een onbegrijpelijke reden door een of meer rechters verboden. Namelijk het aanbieden van onbetaald vervoer. Als het dan geld moet kosten, dat hoefden de reizigers er niet de dupe te worden en de goede naam van het Openbaar Vervoer kwam minder in opspraak.
Zeggen ze.