Zelden las ik een
merkwaardiger, ja vreemder artikel of hoofdstuk inzake Spinoza dan
dat van María José Villaverde Rico, “Spinoza’s Paradoxes: An
atheist who defended the Scriptures? A freethinking alchemist?”, in
het boek dat zij samen met John Christian Laursen redigeerde,
Paradoxes of Religious Toleration in Early Modern Political
Thought [Lexington Books, 2012 – cf. Blog].
Het hoofdstuk is in
z'n geheel op Academia.edu
te vinden. Dat het stuk nogal warrig in elkaar steekt, want qua
hoofdboodschap niet of nauwelijks past in een boek over religieuze
tolerantie, zodat ze begint over de vraag of Spinoza als atheïst kan
worden gezien, en hoe een atheïst dan met een verdediging van de
Bijbel zou komen, uitmondend in de Zeven Dogma’s van het algemeen
aan te hangen geloof, daarover wil ik het verder niet hebben.
Maar uit alles blijkt dat
het ’t thema van het tweede deel van haar stuk is dat haar vooral
interesseert: n.l. alchemie. Zij bespreekt, maar dat beperkt, de
breed gedragen alchemistische interesse onder wetenschappers e.a. in
de 17e eeuw, en gaat al snel over op het alchemistische
van Spinoza en zijn bent.
