Dit boek van Aude Lancelin & Marie Lemonnier: Filosofen, liefde en lust. Van Socrates tot Simone de Beauvoir, [uitg. Ten Have, juli 2009], is net uit. Ik zag het zojuist in de boekhandel.
Meteen als ik zo'n boek zie, waarin naar mijn mening ook Spinoza thuishoort, ga ik dat even checken. Nee, geen Spinoza dus.
Maar inmiddels, toen ik de achterflap las (en nu deze tekst van de uitgever overneem), begrijp ik, waarom de schrijfsters met Spinoza niets konden aanvangen. Daar staat:
"Wat vinden filosofen van de liefde? En wat brengen ze er zelf van terecht? Aude Lancelin en Marie Lemonnier vergeleken de leer van twaalf grote denkers met hun werkelijke liefdesleven. Hoe liggen de verhoudingen tussen theorie en praktijk?
‘Alle filosofen, van Montaigne tot Kierkegaard, hebben hun persoonlijke verdriet en successen nauw verweven met hun filosofie, waar ze vrijwillig een soort autobiografie van maakten. Over de liefde hebben ze altijd met hun bloed geschreven, met hun unieke belemmeringen, neuroses en successen, en hun denken heeft daardoor alleen maar aan gewicht en belang gewonnen,’ zo schrijven de auteurs. Aude Lancelin en Marie Lemonnier zijn journalist bij de Nouvel Observateur. Ze studeerden beiden filosofie."
