"Spinoza. Een paradoxale icoon van Nederland" is een jaar oud

0
316


Deze maand een jaar geleden, op 13 maart 2014 om precies te
zijn, verscheen Henri Krops boek over de receptie van Spinoza in Nederland. Het
afgelopen jaar is er nog niet zoveel gebeurt op het terrein van spinozisme en
spinozana dat er al een actualisering nodig zou zijn. Eigenlijk kun je als de
belangrijkste fenomenen op dit vlak de algemene lofprijzingen van de
recensenten ["gelauwerd" werd het, cf.] over dit inmiddels al standaardwerk genoemde werk over ‘het’
spinozisme. Ik zet ‘het’ tussen aanhalingstekens, want als één ding wel duidelijk
is geworden dan heeft Krop met zijn boek wel aangetoond dat zoiets niet
bestaat. Spinozisme is als een Wittgensteins familiebegrip: er zijn vele spinozismen die alle
wel op een of andere manier verwant zijn aan elkaar, daar ze over Spinoza gaan.


Tot mijn verbazing moet ik vaststellen dat mijn
eigen ochtendblad, Trouw, er geen
bespreking aan heeft gewijd en dat valt me tegen van die kwaliteitskrant, die
zoveel aandacht aan filosofie en theologie besteedt – betrokken is bij de Maand
van de filosofie, de Maand van de spiritualiteit en de Denker des vaderland. Ook
weet ik niet of de vaktijdschriften op het terrein van filosofie en
geschiedenis er al een bespreking aan hebben gewijd.