In mijn vorige log schreef ik over het gesprek met de psychiater. Dat hij kundig is, moge blijken uit de mail die ik van hem kreeg. Een bijzondere man. Ik voel me bevoorrecht.
"Vond het een intrigerend gesprek, tussen ons 2. Het zette aan tot veel gedachten. Ik kan ze nog niet zo goed onder woorden brengen, maar doe een poging.
Ik vind het intrigerend om met mensen met psychiatrie-ervaring te praten vanuit een neutrale rol. Als collega psychiatrie-ervaringsdeskundige, als psychiater zonder behandelverantwoordelijkheid, als gedreven medemens die het mens-zijn probeert te doorgronden. Zo heb ik altijd met je gepraat. Leuke gesprekken. Ik merk dan altijd dat je veel en onderhoudend praat, je weet me ook te raken. Maar je hebt moeite met luisteren, omdat je zo vol zit, je wilt me overtuigen. Tegelijk merk ik ook een bepaalde verbondenheid, die wij beiden opmerken. Ik was destijds enorm geraakt door de eerste keer dat ik je optreden als docent in de HEE*-cursus zag. Je benoemde daar dingen/mistoestanden in de pscychiatrie die ik ook zag, we kijken een beetje hetzelfde. Dat komt niet zo vaak voor, dus dat vind ik bijzonder en prettig. Een bepaalde vorm van intimiteit.
Nu zat ik in een andere rol. Die van hulpverlener. Ik zag dat je moeite had met de rol van hulpvrager. Je praatte net als anders, en veel. Je praatte er omheen. Echter in de rol van hulpverlener wil ik ook die Maurice ontmoeten die zo weinig zelfvertrouwen heeft, die zijn wereld beheersbaar tracht te maken door obsessies en andere maatregelen. Pas op het eind, toen je moe begon te worden, liet je me iets zien. waarvoor dank, en dat meen ik. Ik zag hoe pijnlijk het voor je is om te moeten vertellen over die vreselijk opkomende angsten en gedachten. Hoezeer je je schaamt voor die gekte in jezelf. Die onredelijkheid die zo schril afsteekt tegen je intelligentie in de buitenwereld.
Maar het maakte me blij! Je durfde het, je vertrouwde mij. Het maakt jou completer voor mij. Het lijkt me afschuwelijk daarin gevangen te zitten, maar het maakt me niet machteloos. Ik vraag me echter af of je ooit echt verteld hebt (kunnen vertellen) hoe je dan denkt en voelt. Zonder dat dat allerlei consequenties heeft. Ik ben ook blij dat ik de rijpheid heb kunnen opbrengen om niet het 'pillenspel' te spelen. Dat helpt volgens mij toch geen bal. Geen leuke boodschap, ik snap ook dat jij er af wil. Maar dat is niet de weg. Of elektroden in je brein wat doen, weet ik gewoonweg niet, wel fascinerend. In elk geval een stuk preciezer dan die pillen, die ik vergelijk met zout in de soep. Soms maakt dat de soep voortreffelijk.
Het woord 'spiegelen' dat je vaak gebruikte, intrigeert me. Je hebt 
kennelijk de spiegel nodig om zelfgevoel te hebben. Buiten en binnen zijn twee verschillende werelden. Je wordt Ik door de Ander. Zonder de Ander komt er een andere Ik naar voren. De spiegel is noodzakelijk. (Er schieten allerlei associaties te binnen: Alice in Wonderland, behind the looking glass, het spiegelbeeld van Narcissus die niet verliefd kon worden op Echo, het spiegelstadium van Kohut en Lacan die beweerden dat 'het spiegelstadium' een essentiële stap is in de ontwikkeling van een kind, Buber met de definitie van Ik en de Ander, nl zonder de Ander geen Ik etc)
Ik wil graag ook die Maurice achter de spiegel ontmoeten.
Je bent een mooi en gepassioneerd diep worstelend mens!
Dat was het dan, ik laat het nog verder op me inwerken".
groeten
D.
*HEE: Herstel Empowerment Ervaringsdeskundigheid
_______________________________________________________